Παρατίθεται η ομιλία του Αντώνη Λευκαδίτη, μέλους του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ για τους πλειστηριασμούς:
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Θα ήθελα με τη σειρά μου να χαιρετίσω την σημερινή μας συζήτηση, που έχει ως θέμα ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα που μας έχει απασχολήσει όλους και όλες ειδικά τα τελευταία χρόνια. Καθένας και καθεμιά μπορεί να παρατηρήσει την επίθεση όλων των Κυβερνήσεων και της Ε.Ε. που βιώνουν οι λαοί της Ευρώπης, μαζί και ο δικός μας. Η Ε.Ε. μόνο σπίτι των λαών έχει αποδειχθεί πως δεν είναι αφού μέσα από τους μηχανισμούς και τα επιτελεία της ψηφίζονται οι πιο αντιδραστικές και συντηρητικές μεταρρυθμίσεις που κυρώνονται ως νόμοι στα κράτη-μέλη της και αφορούν όλο το φάσμα της καθημερινότητας και της ζωής των λαών τόσο στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό.
Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: μα καλά, εφόσον έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ η τεχνολογία και η επιστήμη, πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να βρεθεί λύση στις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες στον 21ο αιώνα; Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν σύγχρονα και ασφαλή σχολεία, να μην μπορούμε να έχουμε υψηλής ποιότητας υγεία, να μη μπορούμε να βρούμε δουλειά με δικαιώματα, να μην μπορεί να λυθεί το στεγαστικό πρόβλημα και την ίδια στιγμή μάλιστα να πετιούνται οικογένειες- ιδιαίτερα οικογένειες ΑΜΕΑ έξω από τα σπίτια τους;
Όλα τα παραπάνω ζητήματα, όπως και πάρα πολλά άλλα που δεν αναφέρθηκαν αλλά έχουν αξία, μπορεί να φαντάζουν ασύνδετα μεταξύ τους, όμως δεν είναι. Αυτό αποδεικνύεται από τον αγώνα που δίνουμε καθημερινά για να καλυτερεύσει η ζωή μας. Κανείς μάλιστα δε θα μπορούσε να φανταστεί, ότι στο τέλος του 2024 μιλάμε ακόμα για ακατάλληλα και επικίνδυνα ειδικά σχολεία, αντιμετωπίζουμε την υγεία ως ένα πανάκριβο εμπόρευμα για λίγους αφού η θέσπιση των ιδιωτικών απογευματινών χειρουργείων έρχεται να τσακίσει ακόμα περισσότερο τη δημόσια υγεία προσθέτωντας ακόμα ένα δυσβάσταχτο βάρος στις οικογένειες ΑΜΕΑ, για αύξηση στην τιμή φαρμάκων και αναλώσιμων και κυρίως για εξώσεις με τεράστιες αστυνομικές επιχειρήσεις σε βάρος οικογενειών που λόγω τις απότομης φτωχοποίησής τους εξαιτίας των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων τα προηγούμενα χρόνια, δε μπορούσαν να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις απέναντι στις τράπεζες, τις οποίες όταν ανέλαβαν δε φαντάζονταν καν οτι θα συνέβαιναν όλα αυτά ή οτι το παιδί τους θα παρουσίαζε στο μέλλον κάποια αναπηρία ή χρόνια πάθηση.
Η συνδετική γραμμή λοιπόν όλων των παραπάνω, είναι η κοινωνία του σήμερα, η κοινωνία της «ελεύθερης αγοράς»-η καπιταλιστική. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, πόσο διαφορετική θα ήταν η ποιότητα ζωής των ανθρώπων και των οικογενειών μας, αλλά και η δική μας αν ζούσαμε σε μία κοινωνία, που ο πλούτος που θα παράγαμε καθημερινά με την εργασία και με την τεχνογνωσία μας θα επέστρεφε σε εμάς. Δε μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο να επιδεινώνεται η ζωή όλων των ανάπηρων και των χρονίων πασχόντων, να πέφτει αντί να αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής μας, να απολυόμαστε από τις δουλειές μας λόγω της αναπηρίας ή της πάθησής μας, να αντιμετωπιζόμαστε ως κοινοί ποινικοί εγκληματίες όταν αγωνιζόμαστε έξω από τα σπίτια μας για να μην μας πάρουν, την ίδια στιγμή που κατά τα άλλα ζούμε στην εποχή του «δικαιωματισμού» και της «συμπερίληψης» όπως διαρκώς περήφανα μας διακυρήσσει η Ε.Ε και οι Κυβερνήσεις που πιστά ακολουθούν την πολιτική της;
Από την πείρα που μπορώ να καταθέσω τόσο ως μέλος του ριζοσπαστικού αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος όσο και ως νέος επιστήμονας που τον τελευταίο 1,5 χρόνο παρέχοντας νομικές συμβουλές σε οικογένειες ΑΜΕΑ ενάντια στον πλειστηριασμό του σπιτιού τους μπορούν να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα από τον αγώνα που δίνουν οι οικογένειες αλλά και το αναπηρικό κίνημα χέρι χέρι με τα εργατικά σωματεία και τους μαζικούς φορείς των γειτονιών των οποίων τα σπίτια πλειστηριάζονται. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έχουμε να κάνουμε με οικογένειες που έχουν μέλη με βαριά αναπηρία, που δε μπορούν καταφανώς πλέον να ανταποκριθούν οικονομικά στις δανειακές τους υποχρεώσεις λόγω των αυξημένων αναγκών τους. Αξίζει να σημειωθεί οτι σε αρκετές περιπτώσεις τουλάχιστον ένα από τα μέλη της οικογένειας αναγκάζεται να παραμένει σπίτι και να μην εργάζεται για να φροντίζει το ανάπηρο παιδί, με ό,τι συνέπεια μπορεί να έχει αυτό στον οικογενειακό προϋπολογισμό, την εποχή που η ακρίβεια έχει εκτιναχθεί. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες, τα κοράκια των τραπεζών, δηλαδή τα funds, απειλούν καθημερινά όλους τους ευάλωτους οφειλέτες με εξώσεις, αρνούνται να μπουν σε διακανονισμό των οφειλών, πολλές φορές θέτοντας εκβιαστικές προθεσμίες αποπληρωμής με υπέρογκα ποσά έτσι ώστε να μην μπορούν να ανταποκριθούν οι οφειλέτες και άρα να εκκινήσουν τις εκτελεστικές διαδικασίες (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, εξώσεις κ.λ.π).
Παρότι σε θεωρητικό επίπεδο ο νόμος αναγνωρίζει δικαιώματα στους οφειλέτες ώστε να ελαφρύνονται, όλα αυτά αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός αφού η πρόσβαση στη δικαιοσύνη έχει γίνει απλησίαστη για μια οικογένεια που πολλές φορές δεν έχει ούτε τα βασικά και συν τοις άλλοις λόγω των τεράστιων βαρών και της πίεσης που καλούνται να διαχειριστούν στην εξαντλητική καθημερινότητά τους, τους κυριεύει η απογοήτευση, η παραίτηση. Έτσι, ακόμα και για μια οικογένεια που μπορεί μετά από σκληρή μάχη να καταφέρει να ισορροπήσει στην πίεση αυτή, μετά μπαίνει και ζήτημα ταξικών φραγμών στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις οικογενειών που ούτε οι ίδιες δεν πίστευαν οτι θα καταφέρουν να σώσουν το σπίτι τους, να αναστείλουν τον πλειστηριασμό του, να μπορούν μετά από χρόνια να ανασάνουν και να στέκονται στα πόδια τους με αξιοπρέπεια, ενώ λόγω της φτώχειας και της απογοήτευσής τους δεν είχαν πραγματοποιήσει οποιαδήποτε νομική ενέργεια ώστε να ανακοπεί η διαδικασία της εκτέλεσης ή να ανασταλεί.
Πολλές ήταν οι φορές που είδαμε της Κυβερνήσεις μαζί με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα της Ε.Ε, τις τελευταίες δεκαετίες να ψηφίζουν νόμους, τόσο στη Βουλή όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο που δήθεν θα έφερναν σύγχρονες τομές στη δικαιοσύνη. Από τις αλλαγές στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τότε, την θέσπιση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, την ψήφιση του νόμου που χαρακτηρίζει ως ιδιώνυμο αδίκημα τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, μέχρι τις ελλείψεις σε κλίνες ΜΕΘ εν μέσω καραντίνας, την αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα και τα αναλώσιμα, την αύξηση σε πάνω από 800 σκευάσματα, τα απογευματινά ιδιωτικά χειρουργεία της κυβέρνησης της ΝΔ, όλα αυτά και πολλά ακόμα έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή της Ε.Ε.
Για όσους-όσες αναρωτιούνται «που είναι το κράτος σε όλα αυτά;»: Το αστικό κράτος είναι εκεί που ο ίδιος του ο πυρήνας του επιτάσσει να είναι. Είναι παρόν όταν πετιούνται οικογένειες ΑΜΕΑ και όχι μόνο έξω από τα σπίτια τους με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και τραμπούκους δικαστικούς επιμελητές, είναι παρόν σε κρατικά εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών, είναι παρόν στο να γίνονται ταχύτατα οι διαδικασίες για μεγάλες επενδύσεις όπως στο Ελληνικό αλλά είναι απόν όταν καιγόμαστε τα καλοκαίρια, όταν πνιγόμαστε τους χειμώνες, όταν πέφτουν ταβάνια στα κατάλληλα και επικίνδυνα ειδικά σχολεία, όταν κλείνουν ολόκληρες κλινικές στα νοσοκομεία…
Η συντονιστική επιτροπή αγώνα αναπήρων, από τη μέρα της ίδρυσής της, απλώνει καθημερινά χέρι αλληλεγγύης σε όλες τις οικογένειες και τα παιδιά με αναπηρία ή χρόνια πάθηση. Μαζί με τις υπόλοιπες ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, αποτέλεσε και αποτελεί το αποκούμπι εκατοντάδων οικογενειών που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στη λαίλαπα που εκτιλύσσεται σε βάρος των ΑΜΕΑ, των χρονίων πασχόντων και των οικογενειών τους, στο να αποτραπεί η υποβάθμιση και το κλείσιμο κλινικών και δημόσιων νοσοκομείων, στις ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό στα νοσοκομεία και στα ειδικά σχολεία, ενάντια στις άδικες αποφάσεις των σφαγείων των ΚΕΠΑ, ενάντια στη συμβιβασμένη ηγεασία της ΕΣΑΜΕΑ, ενάντια στο ξεπούλημα των αναγκών των ΑΜΕΑ και χρονίων πασχόντων, ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων.
Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλες τις οικογένειες που το τελευταίο διάστημα δώσαμε μαζί τη μάχη για να σωθούν τα σπίτια τους, την οικογένεια της Διονυσίας στην Ελευσίνα, της Αγάπης και του Σπύρου στον Κολωνό, της κυρίας Κολοβού στου Ζωγράφου, της Ειρήνης και του Γιάννη στα Άνω Πετράλωνα καθώς και όλων των συναδέλφων δικηγόρων που από την πρώτη στιγμή ειδοποίησαν τις δυνάμεις του ταξικού εργατικού και αναπηρικού κινήματος, δηλαδή του ΠΑΜΕ και της ΣΕΑΑΝ. Απλώνουμε χέρι αλληλεγγύης σε όσες οικογένειες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και δεν μας γνωρίζουν ακόμα και τις καλούμε να έρθουν σε επικοινωνία μαζί μας καθώς και κάθε συνάδελφο/ συναδέλφισσα δικηγόρο που ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι με όλες τις θέσεις μας βλέπουν το αδιέξοδα και την αδικία και αντιλαμβάνονται ότι μόνοι τους δε μπορούν να καταφέρουν πολλά. Γιατί χωρίς τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, την πίεση που ασκεί καθημερινά το ταξικό εργατικό, το ριζοσπαστικό λαϊκό και αναπηρικό κίνημα στην κυβέρνηση δε θα είχαμε καταφέρει τα περισσότερα που ως τώρα έχουμε καταφέρει. Γιατί μονάχα με τη δικαστική οδό δεν μπορούμε να αποσπάσουμε σημαντικές κατακτήσεις εφόσον καλούμαστε να εφαρμόσουμε νόμους και ρυθμίσεις που οι ίδιες οι κυβερνήσεις έχουν ψηφίσει ώστε να είναι κομμένα και ραμένα στα μέτρα των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου και όχι των φτωχών λαϊκών ανθρώπων-των οφειλετών.
Είμαστε πολλοί και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι στον αγώνα ενάντια στα αντιλαϊκά σχέδια και την πολιτική τους!