Δήλωση του Αντώνη Αντανασιώτη, μέλους του ΔΣ του ΔΣΑ, εκπροσώπου της “Αγωνιστικής Συσπείρωσης Δικηγόρων”
Προκαλεί οργή και αγανάκτηση σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο και νομικό η είδηση ότι ο Λάμπρος Χατζάρας, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Βιομηχανίας της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ και εκλεγμένος συνδικαλιστής στον κλάδο του Μετάλλου, καλείται ως κατηγορούμενος σε δίκη στις 22 Φλεβάρη του 2022, επειδή συμμετείχε όπως χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές στην περυσινή συγκέντρωση για το γιορτασμό της επετείου της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αψηφώντας την αυταρχική και απαράδεκτη απαγόρευση της κυβέρνησης.
Πρόκειται για μιαν εκδικητική και τρομοκρατική δίωξη, με κατασκευασμένες κατηγορίες για δήθεν “σωματικές βλάβες” κατά αστυνομικών κλπ., που σκοπό έχει να εκπέμψει μήνυμα επιβολής της “σιδερένιας πυγμής” του αστικού κράτους στους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία, σε όσους αγωνίζονται και δεν συμμορφώνονται με τις αυταρχικές υποδείξεις των κυβερνήσεών του.
Αποτελεί τεράστια υποκρισία και πρόκληση, να κατηγορούνται διαδηλωτές για άσκηση βίας κατά αστυνομικών, όταν είναι γνωστό ότι στη συγκεκριμένη διαδήλωση εξαπολύθηκε ένα όργιο αστυνομικής καταστολής από την κυβέρνηση, με αλόγιστη και επικίνδυνη χρήση χημικών ουσιών, απρόκλητους ξυλοδαρμούς και προπηλακισμούς ακόμη και βουλευτών, μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών στο σωρό, με χειροπέδες, ύβρεις και εξευτελισμούς.
Ο ΔΣΑ και οι άλλοι δικηγορικοί σύλλογοι, οφείλουν μαζί με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και ευρύτερα τους φορείς του μαζικού κινήματος, να καταδικάσουν απερίφραστα τη συγκεκριμένη δίωξη, που αφορά και πλήττει γενικότερα τις λαϊκές ελευθερίες, και να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στο διωκόμενο διαδηλωτή.
Παραθέτουμε επιπλέον την τοποθέτηση του Αντώνη Αντανασιώτη στο Δ.Σ. του ΔΣΑ λίγες μέρες μετά την περσινή συγκέντρωση του Πολυτεχνείου, σχετικά με το όργιο της αστυνομικής καταστολής και την απαράδεκτη στάση της ηγεσίας του ΔΣΑ:
“Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Πριν λίγες μέρες, στους δρόμους της Αθήνας, όσοι διαδηλώσαμε και φέτος στην επέτειο της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, πιστοί στα αγωνιστικά μηνύματά του, για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Έξω οι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ», ζήσαμε από πρώτο χέρι, ένα πραγματικό όργιο αστυνομικής καταστολής: Αλόγιστη και επικίνδυνη χρήση χημικών ουσιών, απρόκλητοι ξυλοδαρμοί και προπηλακισμοί ακόμη και βουλευτών, όπως του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη, μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών στο σωρό, με χειροπέδες, ύβρεις και εξευτελισμούς, ακόμη και συναδέλφων δικηγόρων. Σε μια περίπτωση μάλιστα έτυχε να είμαστε μάρτυρες, εγώ και άλλοι συνάδελφοι, σε ένα περιστατικό, όπου ΜΑΤατζήδες έσερναν στο δρόμο σαν το σφαχτό, τραυματισμένο με αίματα στο κεφάλι, διαδηλωτή, που είχε πέσει στα χέρια τους. Το πρωτοφανές περιστατικό της σύλληψης και ξυλοδαρμού από αστυνομικές δυνάμεις του φοιτητή αλλά και ολόκληρης της οικογένειάς του (πατέρα, ο οποίος και υπέστη ισχαιμικό επεισόδιο κατά τη διάρκειά του, μητέρας και αδελφής!), στο σπίτι τους στα Σεπόλια, είναι ιδιαίτερα αποκρουστικό, αλλά όχι μοναδικό. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα αφιονισμένο ασκέρι «οργάνων της τάξης» που επιζητούσε να ξεθυμάνει πάνω στον «εχθρό-λαό», να τον τρομοκρατήσει και να τον εκδικηθεί, διότι «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» της κυβέρνησης!
Τούτη τη φορά, η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της, δε χρειάστηκε να κινητοποιήσουν καμία από τις γνωστές προβοκατόρικες ομάδες, που επιστρατεύουν σε όλες τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις προκειμένου να της προσφέρουν άλλοθι για τη διάλυση και τη συκοφάντηση τους. Ούτε μία μολότοφ, ούτε μία σπασμένη βιτρίνα φέτος! Τούτη τη φορά, το πρόσχημα για την άγρια διάλυσή της, ήταν η προστασία της δημόσιας υγείας από εμάς τους διαδηλωτές, που τηρούσαμε με υποδειγματικό τρόπο όλα τα αναγκαία μέτρα (αποστάσεις, μάσκες, αντισηπτικά κλπ.), σε αντίθεση με τους «προστάτες» της αστυνομικούς, που τα αγνοούσαν προκλητικά, όπως προκύπτει και από τις φωτογραφίες! Τέτοια απύθμενη υποκρισία!
Και η συνέχεια στα Αστυνομικά Τμήματα και κυρίως στη ΓΑΔΑ. Όσοι συνάδελφοι βρεθήκαμε εκεί, μαζί με βουλευτές, για να μάθουμε πληροφορίες και να επικοινωνήσουμε με τους δεκάδες διαδηλωτές που οδήγησαν εκεί, σε συνθήκες μάλιστα έντονου συνωστισμού και έλλειψης στοιχειωδών μέτρων προστασίας της υγείας τους, αυτό δεν κατέστη εφικτό, παρότι οι ίδιοι οι προσαχθέντες το ζητούσαν επίμονα. Αντιμετωπίσαμε την παράνομη και πεισματική άρνηση των αξιωματικών της ΕΛΑΣ, με τη γνωστή αβάσιμη δικαιολογία ότι πρόκειται για προσαχθέντες και όχι συλληφθέντες.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Ανέφερα στην τελευταία τοποθέτησή μου, με αφορμή την απαγόρευση κατάθεσης στεφάνου στο Πολυτεχνείο και την άρνηση του εντελώς αυτονόητου, δηλαδή της έκφρασης διαμαρτυρίας γι’ αυτήν την ιδιαίτερα αντιδημοκρατική και προσβλητική στάση της κυβέρνησης απέναντι στον λεγόμενο πρώτο επιστημονικό Σύλλογο της χώρας, ότι ειλικρινά αναρωτιέμαι πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσει η ηγεσία του Συλλόγου μας, προκειμένου να είναι όσο το δυνατόν πιο αρεστή και χρήσιμη στην κυβέρνηση και την εξουσία…
Δυστυχώς, φαίνεται πως δεν υπάρχει όριο προς τα κάτω, κανένα δίχτυ ασφαλείας. Ο εξευτελισμός της πρέπει να γίνει τέλειος!
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου και της Ολομέλειας των Προέδρων, στη δήλωσή του για την επέτειο του Πολυτεχνείου, έκανε ένα βήμα παρακάτω, δικαιολόγησε ουσιαστικά όχι μόνο την απαγόρευση της διαδήλωσης, αλλά ακόμη και της κατάθεσης στεφάνου, στο όνομα των υγειονομικών συνθηκών που επικρατούν! Και μάλιστα, χρησιμοποιώντας προκλητικά στίχους του ανυπότακτου κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου! Την ώρα που οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές, διαδήλωναν στους δρόμους, με ψηλά το κεφάλι, αψηφώντας την άγρια τρομοκρατία και την ωμή βία της κυβέρνησης και πλήρωναν βέβαια το τίμημα για την ανυπότακτη επιλογή τους. Ντροπή πραγματικά!
Ήταν βέβαια η φυσική εξέλιξη της απαράδεκτης απαίτησης επιβολής σιωπητηρίου στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, επειδή “τόλμησε” να εκφράσει την επιστημονική της γνώμη για την αντισυνταγματικότητα της απαγόρευσης, ενοχλώντας την κυβέρνηση, αλλά σώζοντας από την άλλη την τιμή του νομικού κόσμου, μαζί με όλες τις σημαντικές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (στην οποία συμμετέχει και ο ΔΣΑ), την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, τη Διεθνή Αμνηστία κ.ά, οι οποίες εξέφρασαν επίσης, με επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο, την κατηγορηματική αντίθεσή τους στην κυβερνητική απαγόρευση.
Και ο προϊδεασμός για την ηχηρή σιωπή στη συνέχεια και μέχρι σήμερα -του λαλίστατου κατά τα άλλα Προέδρου- απέναντι στο όργιο της αστυνομικής καταστολής και αυθαιρεσίας που επακολούθησε, τη βάναυση παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, όσο και των δικηγόρων, ιδιαίτερα της αυθαίρετης στέρησης της δυνατότητας επικοινωνίας με τους προσαχθέντες διαδηλωτές.
Όσο για την “ομοψυχία του λαού και του τόπου μας”, που επικαλείται η συγκεκριμένη δήλωση, νομίζω την πιο γλαφυρή και εύστοχη απάντηση δίνουν τα παρακάτω λόγια ενός επίσης ανυπότακτου κομμουνιστή ποιητή, του Κώστα Βάρναλη, στην “Αληθινή απολογία του Σωκράτη”:
«… Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτύνανε αρκετά, αποφασίσανε να τακτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατεία τους είπανε: “Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας. Είσαστε λεύτεροι! Ο κυρίαρχος λαός θα ‘σαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μ’ ένα λόγο για τη λευτεριά σας. Σεις θα δουλεύετε. Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας.
Κ’ εσείς κ’ εμείς θα ‘χουμε πάνω από τα κεφάλια μας τους ίδιους Θεούς, που θα προστάζουν εσάς να δουλεύετε και να μην τρώτε κ’ εμάς να καθόμαστε και να τρώμε. Κ’ εμείς κ’ εσείς θα ‘χουμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε κ’ εσείς θα τους ψηφίζετε σα βουλευτάδες και θα τους εφαρμόζετε σα δικαστάδες ενάντια στον εαυτό σας. Κι επειδή μοναχοί σας δε θα μπορούσατε να σκεφτείτε το συμφέρον σας και να φυλάξετε τον εαυτό σας, θα σας αναγκάζουμε με το ζόρι (ψηλά τα χέρια!). Ένα πράγμα μοναχά σας απαγορεύουμε: να κλέβει ο ένας τον άλλονε. Γιατί μπορεί να κλέψετε κ’ εμάς.
Έτσι λοιπόν ο λαός δούλευε λεύτερα και λεύτερα σκεφτότανε. Και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες σαν τον κότσυφα στο κλαρί (στο κλουβί!). Κ’ οι σωτήρες του ξαπλωνόντανε τ’ ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το χειμώνα και κάτω απ’ ανθισμένα δέντρα το καλοκαίρι Κ’ η ευτυχία τους αυτή ήτανε δύναμη της πατρίδας κ’ η ξετσιπωσιά τους καθαρμός. Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τόνε κλέβουνε: δε μπορούσε πια μήτε να σκεφτεί χωρίς “σωτήρες”.
Γελάτε και με το δίκιο σας, ω άντρες Αθηναίοι (…) Παραμύθι, βλέπετε. Τώρα θα μου ζητάτε κ’ επιμύθιο! Πού να το βρω! (…) Μοναχά σας λέω: “Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών”».
Αντώνης Αντανασιώτης
εκπρόσωπος της “Αγωνιστικής Συσπείρωσης Δικηγόρων” στο ΔΣ του ΔΣΑ
Δείτε ακόμα το Ψήφισμα Αλληλεγγύης του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων