Ο πρόσφατος θάνατος του 37χρονου εργαζόμενου μετανάστη από το Πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ μέσα στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα γεννά οργή και αγανάκτηση σε κάθε ευαίσθητο και καλοπροαίρετο άνθρωπο.
Πολύ περισσότερο, που όλα τα στοιχεία μαρτυρούν ότι είναι αποτέλεσμα απάνθρωπων βασανιστηρίων που υπέστη από τους αστυνομικούς. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικές είναι οι φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας με τα έντονα σημάδια βασανισμού στο άψυχο κορμί του, όπως και το γεγονός ότι βρέθηκε στο μοναδικό χώρο του αστυνομικού τμήματος που δεν βιντεοσκοπείται.
Άλλωστε, δεν πρόκειται για πρωτόγνωρο ή μεμονωμένο περιστατικό. Τα αστυνομικά τμήματα έχουν μακρά παράδοση κακομεταχείρισης και βασανισμού, ακόμη και μέχρι θανάτου, μεταναστών και προσφύγων, αδύναμων και ευάλωτων ανθρώπων. Ειδικά το συγκεκριμένο ΑΤ του Αγίου Παντελεήμονα. Κανείς δε ξεχνάει την εποχή που διοικητής του ήταν ο γνωστός χρυσαυγίτης και είχε μετατραπεί σε άντρο ρατσισμού, φόβητρο των μεταναστών.
Τόσο τα επαναλαμβανόμενα εγκληματικά τέτοια περιστατικά, όσο και το γεγονός ότι όλες οι εισαγγελικές προκαταρκτικές εξετάσεις, οι ΕΔΕ κλπ., που διατάσσονται, για όσα δεν καταφέρουν να “θαψουν”, υστερα από την κατακραυγή που ξεσηκώνεται, καταλήγουν να αθωώσουν ήνα ρίξουν στα μαλακά τους θύτες αστυνομικούς ή λιμενικούς, επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο το απάνθρωπο πρόσωπο του “κράτους δικαίου” της αστικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενάμισι χρόνο μετά, δεν έχουν ακόμη διερευνηθεί και αποδοθεί οι ευθύνες του αστικού κράτος για το εγκληματικό ναυάγιο της Πύλου.
Συμπληρώνεται έτσι η ανοιχτή κρατική καταστολή, η εργοδοτική τρομοκρατία, που εκδηλώνονται με τα ΜΑΤ στις απεργίες και τις διαδηλώσεις του λαού και της νεολαίας, τις ποινικές διώξεις, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών με συμμετοχή φασιστικών ομάδων, τις απολύσεις και τον εκφοβισμό των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς από τα αφεντικά.
Η οργή και η αγανάκτηση των εργαζόμενων και της νεολαίας, κάθε ευαίσθητου και προοδευτικού ανθρώπου, απέναντι σε τέτοια εγκληματικά φαινόμενα, στην αφόρητη αδικία και απανθρωπιά, τώρα πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη δράση, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που τα γεννά, το κράτος και τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν.
Οι ριζοσπάστες νομικοί έχουμε το ιδιαίτερο καθήκον να συμβάλουμε ακόμη πιο ενεργά με τις γνώσεις και την ιδιότητά μας σε αυτή τη δράση. Να αποτρέψουμε την εξοικείωση με την αδικία και τη βαρβαρότητα. Οδηγός μας είναι οι ανυπότακτοι και πάντα επίκαιροι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ “Για εμένα το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, το πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε” .