Με πλούσια ύλη για όλα τα σύγχρονα ζητήματα της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής ζωής, αλλά και για ιστορικά ζητήματα κυκλοφορούν τα τελευταία τεύχη της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης».
Στο 2ο τεύχος της ΚΟΜΕΠ που κυκλοφορεί περιλαμβάνεται άρθρο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο: «Εθνικιστικός χώρος: Αναμόρφωση και διεργασίες στην υπηρεσία του συστήματος». Στο άρθρο προσδιορίζεται ο εθνικιστικός χώρος στην Ελλάδα και οι βασικές εξελίξεις στα εθνικιστικά-φασιστικά κόμματα. Αναδεικνύεται ακόμη ο ρόλος τους στην προώθηση των στρατηγικών επιδιώξεων του κεφαλαίου στην Ελλάδα, οι ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.
Σήμερα, που το σύστημα ξαναβγάζει «στον αφρό» αυτές τις δυνάμεις αντικομμουνισμού και μίσους απέναντι στους εργατικούς αγώνες, με το βλέμμα στραμμένο σε πιθανά μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα, αλλά και στις συνέπειες από τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, δεν χωράει κανένας εφησυχασμός και καμιά ανοχή απέναντι στην παρουσία και τη δράση τους.
Στο 3ο τεύχος για το 2023 φιλοξενείται αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λοζάνης, με άρθρο της Μαρίνας Λαβράνου, επικεφαλής του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ. Στο άρθρο θίγονται τα επίκαιρα ζητήματα αναθεώρησης της Συνθήκης, το νομικό υπόβαθρο και τα σχέδια συνδιαχείρισης του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟϊκή “ομπρέλα” με την ενεργή συμμετοχή της αστικής τάξης της Ελλάδας, τα νομικά προσχήματα σε αυτή την κατεύθυνση τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της τουρκικής επιθετικότητας.
Αναδεικνύεται ότι το ΝΑΤΟ δεν διστάζει να προχωρήσει στην αναθεώρηση συνθηκών και στη δρομολόγηση των επιδιώξεων του, χωρίς να “περιμένει” σχετικές συμφωνίες. Αυτές άλλωστε έχουν προσωρινό χαρακτήρα, αφού προσαρμόζονται, ακυρώνονται και επανακαταρτίζονται ανάλογα με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους εκάστοτε συσχετισμούς. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ υποθάλπεται η αναβάθμιση της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, ώστε να παραμείνει στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Αντίστοιχα, η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει την αναβάθμιση της δικής της θέσης “παζαρεύοντας” κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα. Ως “συμβιβαστική λύση” καλλιεργείται υπό την καθοδήγηση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ως μονόδρομος η προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο, που στο όνομα της επίλυσης της διαφοράς, θα “αναπροσαρμόζει” τα σύνορα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εμφανίζοντας ως “εγγυητή” το ΝΑΤΟ.