Στο πλαίσιο της πολύ επιτυχημένης ημερίδας του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ και της Τομεακής Οργάνωσης Δικαιοσύνης της ΚΟΑ του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 24/11 στην κατάμεστη αίθουσα τελετών του ΔΣΑ, αναπτύχθηκε ενδιαφέρουσα συζήτηση, με συναδέλφους να καταθέτουν τις απόψεις και την προσωπική τους ματιά πάνω στις θεματικές της ημερίδας και τις συνολικές εξελίξεις, εκφράζοντας τη στήριξη και την αγωνιστική συμπόρευσή τους με το ΚΚΕ.
Τον λόγο έλαβαν κατά σειρά :
- η Μίνα Καούνη, δικηγόρος
- ο Γιάννης Χατζηαντωνίου, δικηγόρος
- ο Άγγελος Βρεττός, μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης & Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ
- η τελειόφοιτη της Νομικής Σχολής Αθήνας Κυριακή Βλάχου.
Μ. Καούνη: “Αναγκαία η συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να υπερασπιστούμε τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες”
Στην παρέμβασή της, η δικηγόρος Μίνα Καούνη, μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Ένας από τους ιδρυτικούς μύθους του φιλελεύθερου συνταγματισμού είναι πως τη δικαστική εξουσία συγκροτούν άνθρωποι απαλλαγμένοι από πάθη, μάλλον για να ξεχνάμε πως η δικαιοσύνη αποτελεί κλάδο της κρατικής εξουσίας..
Συναφής μύθος είναι η διάκριση δικαίου και πολιτικής. Οι δικαστικές κρίσεις -μας λένε οι «καθαρολόγοι» της επιστήμης του δικαίου, οι νομικιστές- δεν συνδέονται με πολιτικές αξιολογήσεις, ούτε επηρεάζονται απ’ αυτές, ούτε τις επηρεάζουν. Το πεδίο της ερμηνείας και εφαρμογής του νόμου, λένε, είναι απολύτως διακεκριμένο και στεγανό έναντι της πολιτικής.
Αυτό κι αν είναι μύθος. Τερατώδης μάλιστα. Που καταρρίπτεται από το προφανές: οι δικαστές κρίνουν πάντα και μόνο βάσει του νόμου, όπως λέγεται, όμως ο νόμος είναι το κατεξοχήν προϊόν της πολιτικής. Δεν εκφράζει κάποιον υποτιθέμενο ανιστορικό ορθό λόγο, αλλά συγκεκριμένα κάθε φορά συμφέροντα, συσχετισμούς και συμβιβασμούς. Οι κριτικές νομικές σπουδές έχουν από καιρό δείξει πώς η υποτιθέμενη ουδετερότητα της δικαστικής εξουσίας καταλήγει κατ’ αποτέλεσμα σε θεσμική μεροληψία υπέρ του κατεστημένου (status quo bias) και σε βάρος όσων επιδιώκουν τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Ο λεγόμενος “δικαιικός θετικισμός” κατολισθαίνει με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα πολύ μακριά από τα αιτήματα ισονομίας, συνολικής μέριμνας για τη δικαιοφροσύνη και τα κοινωνικά δικαιώματα. (…) »
Επίσης, στάθηκε επιγραμματικά στις πρόσφατες εξελίξεις:
1. Τις υποκλοπές, αναδεικνύοντας μία σειρά αντιδραστικές πλευρές του νέου νομοσχεδίου της κυβέρνησης, όπως τον ευρύ ορισμό της εθνικής ασφάλειας, τη διεύρυνση του καταλόγου των αδικημάτων για τη διακρίβωση των οποίων θα επιτρέπεται πλέον άρση του απορρήτου, τη διαφοροποίηση των προϋποθέσεων μεταξύ της άρσης απορρήτου για λόγους εθνικής ασφάλειας και της άρσης για διακρίβωση εγκλημάτων, με τους πρώτους (λόγους) να παραμένουν αναιτιολόγητοι, τους «τραγελαφικούς» όρους με τους οποίους ρυθμίζεται το δικαίωμα ενημέρωσης του παρακολουθούμενου κ.α.
2. Τα κόκκινα δάνεια και ειδικά το ζήτημα των funds και servicers, τονίζοντας πως δρομολογείται η ρύθμιση του ζητήματος, δεδομένου και ότι η αναμενόμενη απόφαση από την ολομέλεια του ΑΠ «έχει βάρος περίπου 90 δις (η αξία των δανείων)» , ενώ η άρση των περιορισμών που τίθενται με την υπ’ αριθμ. 822/2022 απόφαση του Αρείου Πάγου στην ουσία.. προεξοφλείται σύμφωνα με την χρηματοπιστωτική έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τον μήνα Νοέμβριο 2022 (σελίδα 91 αυτής)! Σημειώνοντας σχετικά πως «Η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση είναι γεμάτη Πατσηδες», τους οποίους εξυπηρετεί με τον πτωχευτικό, με τον εξωδικαστικό μηχανισμό και άλλες ρυθμίσεις, προέβαλε την τροπολογία του ΚΚΕ για την προστασία της πρώτης κατοικίας, αναφέροντας:
«Σήμερα, έφερε το ΚΚΕ τροπολογία. Ένα άρθρο. Ακούστε πόσο απλά και κατανοητά έλυσε το πρόβλημα. Η πρόταση του ΚΚΕ αφορά την αναστολή πλειστηριασμών για οικογένειες με ετήσιο εισόδημα μέχρι 40.000 ευρώ, προσαυξημένο κατά 5.000 ευρώ για κάθε παιδί και τις οφειλές από κάθε μορφής δάνειο, καθώς και τις οφειλές από πιστωτικές κάρτες, με διαγραφή τού συνόλου των κάθε μορφής τόκων που έχουν επιβληθεί. Δηλαδή δεν θα υπάρχουν πλειστηριασμοί για την πρώτη κατοικία για αυτή τη μερίδα των συμπολιτών μας. Επιπλέον να παύει αυτοδικαίως κάθε πράξη αναγκαστικής εκτέλεσης ή άλλο αναγκαστικό μέτρο και προβλέπεται ο περιορισμός αυτοδικαίως του ύψους των απαιτήσεων των πιστωτικών ιδρυμάτων, που εξασφαλίζονται με υποθήκη ή με προσημείωση εις βάρος περιουσιακών στοιχείων των δανειοληπτών, στο ύψος του αρχικού ποσού της σύμβασης δανείου.
Έτσι, απλά, κατανοητά και δίκαια λύνονται τα προβλήματα, αν θέλουμε να ωφελήσουνε τον λαό και όχι τις προνομίες της ισχύος.»
3. Για τα δικαστήρια και τη Δικαιοσύνη, ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Σε πιστή εκτέλεση μνημονιακών επιταγών και της έκθεσης Πισσαρίδη έρχεται ανενδοίαστα η ιδιωτικοποίηση της Δικαιοσύνης με τη μορφή της υποχρεωτικής ιδιωτικής διαμεσολάβησης και ο νόμος 4700/20 για τη δημιουργία των «επενδυτικών» δικαστηρίων που μετατρέπουν τη Δικαιοσύνη (..) σε προστάτη των επενδυτών.. Η Δικαιοσύνη, ως εμπόρευμα με όρους κόστους – οφέλους, είναι ασύμφορη και πρέπει να συρρικνωθεί.
Και σήμερα έρχεται το αδιανόητο, που προτείνεται με το σχέδιο του πρώην Αντιπροέδρου του ΣτΕ, Μιχαήλ Πικραμένου, που δεν είναι τόσο το κλείσιμο 17 Διοικητικών Πρωτοδικείων, αλλά η μετατροπή αυτών σε δικαστήρια τηλεματικής, όπου η Δικαιοσύνη θα απονέμεται από οθόνες, εκ του μακρόθεν, άψυχα, κατά παράβαση της αρχής της δημόσιας ακρόασης και της αρχής της εγγύτητας του Δικαστηρίου, υποβαθμίζοντας την ιερή λειτουργία της Δίκης σε τηλεπαιχνίδι ή και σε τραπεζική συναλλαγή.»
Κατέληξε: «Κι αναφύεται το ερωτημα εμείς οι νομικοί ποια δικαιοσύνη θέλουμε;
Ξέρουμε πλέον ότι είναι πλαστή η αντίληψη ότι τα ίσα πολιτικά δικαιώματα που παραχωρούνται στο πλαίσιο της Αστικής Δημοκρατίας στην αφηρημένη οντότητα του πολίτη εξασφαλίζουν και την κοινωνική ισότητα των πραγματικών ανθρώπων, κάτι άλλωστε που τα αστικά Συντάγματα απαγορεύουν ρητώς. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η έννοια της Δικαιοσύνης δεν μπορεί να καθοριστεί έξω από την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, λες και το δίκαιο είναι ένας αντικειμενικός «διαιτητής» ενός αγώνα που παίζεται σε ένα ουδέτερο γήπεδο. (…) Από αυτό το δεδομένο, όμως, μέχρι τη σιωπηρή αποδοχή και ανοχή μίας βαθύτατης, ταξικής και άνισης έμφυλης συνθήκης είναι μακρύς και καταστροφικός ο δρόμος και θα οδηγήσει – με απόλυτη βεβαιότητα – σε μεγαλύτερη αυθαιρεσία και ατιμωρησία υπέρ της ισχύος,
ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ; Γι αυτό είναι αναγκαία η συμπόρευση με το ΚΚΕ , προκειμένου να υπερασπιστούμε τα λαϊκά δικαιώματα κι ελευθερίες»
Γ. Χατζηαντωνίου: “Συστράτευση με τους κομμουνιστές, με καθαρή καρδιά και με ανοιχτό μυαλό”
“Ακούγοντας τον πρώτο εισηγητή ιδιαίτερα αλλά και όλους τους άλλους που μίλησαν μέχρι τώρα, σκεφτόμουν πόσο έχει υποβαθμιστεί η επιστημοσύνη του νομικού κόσμου και πόσο έχουμε υποβαθμιστεί σε τεχνικούς ενός μηχανισμού και όχι αυτό που διαφημίζουν τα νομοθετικά κείμενα ως “λειτουργούς ενός θεσμού”.
Η πρώτη παρατήρηση που έχω να κάνω ως προς αυτό είναι η σχέση του δικαίου με το φαινόμενο της εξουσίας.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι και στη νομική θεωρία και στη νομοθεσία και στην εφαρμογή του δικαίου, η εξουσία είναι εξωνομικό φαινόμενο. Το ποιος έχει την εξουσία δεν συζητιέται από το δίκαιο, είναι δεδομένο. Κι αυτό μυστικοποιείται από τη νομική θεωρία, η οποία τι μας λέει;
Ότι το δίκαιο είναι σύνολο κανόνων με εξαναγκαστικό χαρακτήρα. Δηλαδή τι κάνει; Το ουσιαστικό το κάνει επίθετο και το επίθετο ουσιαστικό. Το δίκαιο είναι ρύθμιση της βίας. Η βία είναι το ουσιαστικό και τη βία την ασκούν οι κυρίαρχοι. Την ασκούν και στο επίπεδο της δημόσιας εξουσίας και στο επίπεδο της επιχείρησης: είναι το περίφημο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, δηλαδή η βία του αφεντικού πάνω στους εργαζόμενους μέσα στην επιχείρηση.
Επίσης έχει στρεβλωθεί μέσα από τις νομικές σπουδές μας η αντίληψη μας για τους κανόνες του δικαίου. Δηλαδή καλούμαστε να προβληματιστούμε ανάμεσα στον φασισμό και την αστική δημοκρατία, σα να μην υπάρχει κάτι άλλο. Θυμάμαι τα πανηγύρια που κάναμε οι δημοκράτες για το 114, το θυμάστε; Τι είναι όμως το 114, αν το δούμε απ’ τη σκοπιά της πάλης της εργατικής τάξης για την εξουσία; Είναι σε ένα Σύνταγμα που απαγορεύει να αλλάξει ο χαρακτήρας του δικαίου και της εξουσίας, γιατί θα θιγούν μη αναθεωρητέες διατάξεις του. Αν το δούμε από αυτή την οπτική, το περίφημο 114 ή το 120 του ισχύοντος Συντάγματος είναι επιφύλαξη εμφυλίου πολέμου της αστικής τάξης.
Τρίτη παρατήρηση που έχω να κάνω αφορά τις λεγόμενες εκσυγχρονιστικές τομές και τις ανεξάρτητες αρχές, που κι αυτές έχουν μυστικοποιηθεί. Στο ελληνικό δίκαιο, όμως, η πρώτη ανεξάρτητη αρχή προβλέφθηκε από το εντός εισαγωγικών “Σύνταγμα” του 1968. Τι ήταν; Το αντίστοιχο του σημερινού Συνηγόρου του Πολίτη, που υπηρετεί μια ιδεολογική λειτουργία. Ποια είναι η λειτουργία αυτή; Ότι όταν αδικείται ένας πολίτης είναι ατομική περίπτωση, δεν έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά η αδικία.
Επίσης, ένα τεράστιο κενό στις νομικές σπουδές και δυστυχώς και στις συζητήσεις μεταξύ των νομικών επιστημόνων είναι ότι δεν μελετούμε καθόλου τη νομική εμπειρία των εργατικών κρατών, αλλά και τις νομικές πλευρές της πάλης του δικού μας κινήματος. Έχω πολλά χρόνια να δω μελέτες για το δίκαιο της Εθνικής Αντίστασης και δεν έχω υπόψη μου καμία μελέτη για το δίκαιο της Προσωρινής Κυβέρνησης που είχε στο βουνό ο Δημοκρατικός Στρατός.
Νομίζω είναι ένα πεδίο, που πρέπει να δούμε σαν νομικοί επιστήμονες, γιατί μπορεί να μας δώσει εφόδια και ίσως και ερεθίσματα για το μέλλον.
Τελειώνω με δύο παρατηρήσεις για την επικαιρότητα.
Μιλάνε για διαφορετικό δίκαιο με αφορμή τις παρακολουθήσεις ως προς τους πολιτικούς και τους μη πολιτικούς.
Θυμηθείτε την ιστορική εμπειρία του ελληνικού κινήματος από αυτού του είδους τη διάκριση. Αυτή η διάκριση υπάρχει στη Συμφωνία της Βάρκιζας. Και οδήγησε στο να διώκονται οι αγωνιστές της αριστεράς, της Εθνικής Αντίστασης από τους πίτες και τις συμμορίες των παρακρατικών, αλλά και της Χωροφυλακής και όλων των άλλων. Είναι λοιπόν μία επικίνδυνα διάκριση, που το κίνημα και η νομική επιστήμη, η πραγματική νομική επιστήμη, πρέπει να την καταπολεμήσει.
Ένα τελευταίο θέμα που έχει να κάνει με την περίφημη ιστορία με τα δάνεια κτλ.
90 δισεκατομμυρια, ειπώθηκε και προηγουμένως, ζυγίζει η απόφαση της Ολομέλειας του ΑΠ. Αλλά και εδώ έχουμε μία σκόπιμη παρέμβαση της κυβέρνησης, που αλλάζει το πλαίσιο της συζήτησης. Τα funds έχουν 3 ειδών ομόλογα. Ένα από αυτά, τα μεγάλης εξασφάλισης, τα εγγυάται το ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή μέσω της δημαγωγίας για τη λαϊκή κατοικία που κάνουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης και ορισμένοι προοδευτικοί, στην ουσία τι υπηρετούν; Έναν εκβιασμό των servicers, με τα επιχειρηματικά τους πλάνα, ώστε το Δημόσιο να δώσει κι άλλες εγγυήσεις. Και προσέξτε, όταν λέμε εγγυήσεις, σύμφωνα με τον νόμο που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι εγγυήσεις του βασικού ποσού του δανείου, δεν εγγυάται δηλ την έισπραξη των δανείων το δημόσιο αλλά την είσπραξη των ομολόγων. Αυτό τι σημαίνει πρακτικά; Ότι χάνεται το δικαίωμα του εγγυτή σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα να πάρει το δάνει που πλήρωσε ως εγγυητης
Δηλαδη υπηρετεί το δημόσιο, αυτό το δημόσιο, το “αντικειμενικό”, την κερδοφορία των funds.
Όλα αυτά με οδηγούν ως νομικό επιστήμονα σε ένα συμπέρασμα.
Ότι για να υποστηρίξω την επαγγελματική μου αξιοπρέπεια και την επιστημοσύνη μου, οφείλω να είμαι σε διάλογο με αυτές τις απόψεις που κατατέθηκαν από τους εισηγητές και να εξετάσω τους τρόπους της κοινωνικής και -γιατί όχι και – της πολιτικής συστράτευσης.
Οφείλουμε οι νομικοί επιστήμονες να συζητάμε με τους κομμουνιστές και να συζητάμε με καθαρή καρδιά και με ανοιχτό μυαλό.
Αγ. Βρεττός: “Η εκδήλωσή μας απάντηση και όπλο, για να δυναμώσει η συσπείρωση και πάλη με το ΚΚΕ”
“Η αποψινή μας σπουδαία πολιτική εκδήλωση, επιστημονικά τεκμηριωμένη, αποτελεί μια απόλυτη απάντηση ακριβώς σε αυτές τις αιτιάσεις που εμφανίζουν οι αστικές δυνάμεις και όλοι οι θιασώτες του κράτους δικαίου: Πως αυτό το ίδιο το κράτος δικαίου, προκειμένου να προφυλάξει τον εαυτό του, περιστέλλει και καταργεί ελευθερίες και δικαιώματα.
Με αυτή την προσέγγιση, η αποψινή εκδήλωση αποτελεί μια αφορμή και μια απάντηση σε όλο τον προοδευτικό επιστημονικό κόσμο, σε όλους τους εργαζόμενους στο χώρο της Δικαιοσύνης, σε όλους τους δικηγόρους, ότι πραγματικά αυτοί μαζί με τον λαό αποτελούν το αντίβαρο εκείνο, τη δύναμη εκείνη που μπορεί να σταματήσει αυτή την περιστολή δικαιωμάτων. Να ανατρέψει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που επικρατεί, ούτως ώστε να οδηγηθούμε σε αυτό που προτείνει το Κομμουνιστικό Κόμμα: στην απελευθερωμένη κοινωνία, στην μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στο σοσιαλισμό.
Συνάμα η αποψινή μας εκδήλωση αποτελεί μία απάντηση, γιατί διαχρονικά, στο πλαίσιο υλοποίησης των αποφάσεων της ΕΕ, με όλα τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν σε αυτή τη χώρα, υπήρχε πάντα η περιστολή των δικαιωμάτων και η κατάργησή τους και η ποινικοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Πρέπει να θυμηθούμε και ειδικά στον χώρο της Δικαιοσύνης, ότι επί ΣΥΡΙΖΑ ποινικοποιήθηκαν οι αγώνες των φοιτητών και του εργατικού κινήματος στις διαδηλώσεις τις ειρηνικές στο άγαλμα Τρούμαν.
Πρέπει να θυμηθούμε, ότι επί ΝΔ το 2020 για τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου ποινικοποιήθηκαν οι λαϊκοί και φοιτητικοί αγώνες.
Πρέπει να θυμηθούμε, ότι επί όλων των αστικών διακυβερνήσεων σείρονται -όπως σέρνονται και τώρα- στα δικαστήρια πρωτοπόροι αγωνιστές, που τέθηκαν μπροστά στα λαϊκά ζητήματα, όπως οι πλειστηριασμοί.
Και δεν έιναι τυχαίο ότι αυτοί οι οποίοι σύρονται στα δικαστήρια είναι από τη μία πλευρά της Ιστορίας. Από την πλευρά των ανθρώπων που αγωνίζονται ακριβώς απέναντι σρε αυτή την προσπάθεια και τη χειραγώγηση της συνειδησης εις βαρος των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η αποψινή μας εκδήλωση αποτελεί και μια αφορμή αφύπνισης των ίδιων των δικων μας συνειδήσεων.
Να πρωτοστατήσουμε και να πάμε έξω από αυτή την αίθουσα τα μηνύματα της εκδήλωσης ,για συμπόρευση με το Κάλεσμα του ΚΚΕ όλων όσων γνωρίζουμε και όλων όσοι εργάζονται στο χώρο της δικαιοσύνης, που είναι πολλοί. Που είναι υποκείμενα της αντιλαϊκής πολιτικής, έχουν κοινά με εμάς συμφέροντα και επιδιώξεις. Προκειμενου να αποτελέσουν τα επιχειρήματα της εκδήλωσης όπλο και το μήνυμα του ΚΚΕ να φτασει μακρυά, να δυναμώσει η λαική αγανάκτηση και πάλη για την ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τον σοσιαλισμό.
Σ’ αυτή την προσπάθεια είμαστε πολλοί, και εδώ σε αυτή την αίθουσα και έξω από εδώ. Η εκδήλωση μας γεμίζει αισιοδοξία, δύναμη και όλους εμάς με επιχειρήματα. Να τολμήσουμε, να παλέψουμε να συσπειρώσουμε τον κόσμο που μπορεί να συσπειρωθεί σε μια προσπάθεια που χωράμε όλοι και δεν περισσεύει κανείς.”