Με έντονο ενδιαφέρον και παρουσία πολλών εργαζόμενων από τον χώρο της δικαιοσύνης, δικηγόρους, δικαστικούς υπαλλήλους, επιμελητές και συμβολαιογράφους, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 28 Μάη η εκδήλωση του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ και της ΤΟ Δικαιοσύνης Αττικής με θέμα «Ο μύθος του “κράτους δικαίου” της ΕΕ και ο δρόμος για την ανατροπή της αδικίας και της εκμετάλλευσης» και κεντρικό ομιλητή τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ακολούθησε θεματική εισήγηση από την Κατερίνα Γεράκη, υπεύθυνη της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και Προσφύγων, υποψήφια ευρωβουλευτή, ενώ παρεμβάσεις έκαναν η Χριστίνα Σκαλούμπακα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, πρόεδρος της ΟΓΕ και υποψήφια ευρωβουλευτής και η Μαρίνα Λαβράνου, υπεύθυνη του Τμήματος Δικαιοσύνης και τις Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ.
Μ. Παπαδόπουλος: Το μεγάλο όχι στην ΕΕ του πολέμου και της καταστολής είναι πιο δυνατό ΚΚΕ
«Στη σημερινή ΕΕ των 25 εκατ. που ζουν στο όριο της φτώχειας και των 10 εκατ. ανέργων απαγορεύεται σε 10 κράτη – μέλη της ο συνδικαλισμός. Σε περισσότερα κράτη υπονομεύεται, παραβιάζεται ή και απαγορεύεται το δικαίωμα στην απεργία. Σε ορισμένα απαγορεύεται η λειτουργία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ακόμα και η προβολή των συμβόλων τους, της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο.
Ωστόσο η επίκληση του «κράτους δικαίου της ΕΕ» εξακολουθεί να έχει την τιμητική της στην κάλπικη αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων.
Απ’ τη μια ο Μητσοτάκης δηλώνει περήφανος γιατί η κυβέρνησή του αποκατέστησε την ευρωπαϊκή κανονικότητα στη χώρα.
Απ’ την άλλη το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος τον εγκαλούν ότι παραβιάζει το «κράτος δικαίου της ΕΕ». Και το κάνουν σχεδόν σε κάθε ζήτημα, απ’ την υπόθεση των υποκλοπών μέχρι τη διερεύνηση του εγκλήματος στα Τέμπη.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε πολύ συνοπτικά τι είναι δίκαιο και ποιον υπηρετεί το κράτος.
Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε Δικαίου, που δεν είναι άλλο απ’ το συμφέρον της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης, το οποίο υπηρετεί. Γι’ αυτό εξάλλου το εκάστοτε Δίκαιο προστατεύεται, διαμορφώνεται και επιβάλλεται απ’ την οργανωμένη κρατική δύναμη της τάξης που έχει την εξουσία τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Ηδη στην εποχή του, ο Μαρξ εξήγησε το πώς εμφανίζεται στον καπιταλισμό υψωμένη σε νόμο η βούληση της αστικής τάξης, η οποία πάντοτε φροντίζει να εμφανίζει τα δικά της συμφέροντα ως τα γενικά συμφέροντα της κοινωνίας.
Η ιστορική πείρα αποκάλυψε πόσο απατηλός είναι ο ισχυρισμός ότι μπορεί τάχα να υπάρξει κρατική διακυβέρνηση που να υπηρετεί τόσο τα συμφέροντα του κεφαλαίου όσο και της εργατικής τάξης, του λαού. Επιβεβαίωσε πως δεν μπορεί να υπάρξει κοινό συμφέρον για τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. (…)
Η ΕΕ της αδικίας
Ολες οι λειτουργίες κάθε αστικού κράτους υπηρετούν αυτόν τον στόχο.
Ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ, το σύνολο των κοινοτικών Οδηγιών και δεσμεύσεων, που αφορά την οικονομική λειτουργία των κρατών – μελών της ΕΕ, υπηρετεί με κάθε τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος των λαών.
Θωρακίζει την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων με την Οδηγία οργάνωσης του χρόνου εργασίας 2003/88. Την Οδηγία που επεκτείνει τον χρόνο εργασίας, για να αυξηθεί το ξεζούμισμα των εργαζομένων, να αποσπά από κάθε ώρα εργασίας το μέγιστο κέρδος το κεφάλαιο.
Την Οδηγία που επιτρέπει ως «αποδεκτή παρέκκλιση» ακόμα και την υπέρβαση των 13 ωρών εργασίας σε μια εργάσιμη μέρα! Την Οδηγία που προβλέπει μέχρι και 12 μέρες συνεχόμενης δουλειάς και καθιστά παρελθόν τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας.
Αξιοποιώντας αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέσπισε τις 32 εργάσιμες Κυριακές στο Εμπόριο και η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε τον νόμο – έκτρωμα του Γεωργιάδη, που επιτρέπει τη δουλειά 13 ωρών τη μέρα, σε πάνω από έναν εργοδότη.
Στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση κινείται το πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής της ΕΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, που οδηγεί στις δεσμεύσεις κάθε κυβέρνησης για τα ετήσια «ματωμένα πλεονάσματα», τα οποία διασφαλίζονται με τη φοροληστεία του λαϊκού εισοδήματος.
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, με τη στήριξη όλων των κυβερνήσεων και όλων των κομμάτων του συστήματος διασφαλίζεται η φοροασυλία των εφοπλιστών και των μεγαλομετόχων των τραπεζικών ομίλων. (…)
Ο,τι θέλει το κεφάλαιο
Η στήριξη της συγκέντρωσης του κεφαλαίου δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στο από ποιον παίρνει και από ποιον δεν παίρνει το αστικό κράτος, αφορά εξίσου το σε ποιον δίνει.
Η θωράκιση της κερδοφορίας με τη γενικόλογη επίκληση της ανάγκης επιτάχυνσης της Δικαιοσύνης αποτελεί βασική κατεύθυνση του Ενιαίου Χώρου Ασφάλειας και Δικαιοσύνης της ΕΕ.
Το αποτύπωσε χωρίς περιστροφές η Εκθεση της Επιτροπής Πισσαρίδη το 2020, θέτοντας ως κεντρικό στόχο «να μετατραπεί η δικαιοσύνη από εστία αβεβαιότητας σε πηγή εμπιστοσύνης για τους επιχειρηματίες».
Σ’ αυτή την κατεύθυνση, στον τομέα απονομής της Δικαιοσύνης προωθήθηκε ο νέος δικαστικός χάρτης για μια Δικαιοσύνη ακόμα πιο φιλική, γρήγορη και αποτελεσματική για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως τονίζεται στην αιτιολογική του έκθεση. Με άλλα λόγια, ό,τι θέλει, όταν θέλει και όπου θέλει ο επενδυτής.
Για να υπηρετηθεί αυτός ο στόχος υποβαθμίστηκαν, διαλύθηκαν, ιδιωτικοποιήθηκαν αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και παραμένουν υποστελεχωμένες, χωρίς την αναγκαία υποδομή, όσες λειτουργούν. (…)
Κατεδάφιση λαϊκών δικαιωμάτων
Αντίστοιχα, τόσο στο νομοθετικό επίπεδο όσο και στην εφαρμογή του στην πράξη, ενισχύεται η κατεύθυνση της καταστολής και του περιορισμού των λαϊκών δικαιωμάτων.
Η «ατζέντα» της ΕΕ ενάντια στην τρομοκρατία και τον «εξτρεμισμό», περιλαμβάνοντας χωρίς προσχήματα σε αυτόν την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση, έχει ανοίξει εδώ και πάνω από 20 χρόνια αυτόν τον επικίνδυνο δρόμο. Πρόκειται για πολύπλευρη επίθεση στις λαϊκές ελευθερίες, ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα: Από τους τρομονόμους και τις βαθιά αντιδραστικές αλλαγές στους Ποινικούς Κώδικες μέχρι τις μαζικές άρσεις απορρήτου και την προληπτική διατήρηση των μεταδεδομένων όλων των επικοινωνιών, όλων των λαών της Ευρώπης, με σχετική Οδηγία του 2006.
Η αντιδραστικοποίηση του «κράτους δικαίου» της ΕΕ προχωρά όλα αυτά τα χρόνια κάτω από τον μανδύα της «δημοκρατίας» και της «υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών». Κάτω από αυτόν τον μανδύα εισάγονται, με μεγάλη ένταση τα τελευταία χρόνια, όλες εκείνες οι ρυθμίσεις, τα «παράθυρα», τα μέτρα προετοιμασίας και επίθεσης στον λαϊκό παράγοντα.
Βασικός κορμός των αντιδραστικών αλλαγών υπήρξε το 2016 η νομοθεσία για τα προσωπικά δεδομένα, ο GDPR, με όλα τα κλαδιά του, όπως π.χ. τον Κανονισμό της Europol, την Οδηγία για τα δεδομένα των επιβατών αερομεταφορών. Ετσι, έχουν πλέον στα χέρια τους δεκάδες «νόμιμους» λόγους προληπτικού φακελώματος των εργαζομένων και των νέων στην Ευρώπη, όπως η «εθνική άμυνα», η «δημόσια ασφάλεια», το «γενικό δημόσιο συμφέρον της Ενωσης».
Σε αυτό το έδαφος αξιοποιήθηκε η πανδημία και ενισχύθηκαν μηχανισμοί όπως η Europol, η Ευρωεισαγγελία, το Ευρωπαϊκό Ενταλμα Σύλληψης. Γιγαντώνονται βάσεις δεδομένων μεγάλης κλίμακας, με νέες τεχνολογίες ιχνηλάτησης, αλληλοσυνδεόμενες υπηρεσίες φακελώματος και χαφιεδισμού, στο πλαίσιο του «Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης της ΕΕ».
Κι αυτός ο κατάλογος δεν σταματά να μεγαλώνει. Σ’ αυτόν προστίθεται τώρα μεταξύ άλλων ο νέος Κανονισμός «Prum II», που δυναμώνει το ευρωενωσιακό φακέλωμα, αφού στην ήδη υπάρχουσα αυτοματοποιημένη ανταλλαγή DNA, δακτυλικών αποτυπωμάτων, αδειών κυκλοφορίας, προστίθενται εικόνες προσώπου, όπως η φωτογραφία ενός διαδηλωτή, ενός απεργού, τα κάθε είδους στοιχεία των φακέλων της Αστυνομίας, διευκολύνοντας και επιταχύνοντας την ανταλλαγή τους ανάμεσα στα κράτη – μέλη και τα όργανα της ΕΕ.
Αυτή η πορεία αντίδρασης σε όλη τη γραμμή αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας ως δικτατορίας του κεφαλαίου, με τις σύγχρονες μορφές προκλητικής λογοκρισίας και στο διαδίκτυο, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Δίπλα στην αντιμετώπιση του «ριζοσπαστικού» και «βίαιου» περιεχομένου, προστίθενται τα μέτρα ενάντια στη «ρητορική μίσους», στην «παραπληροφόρηση» κ.ά., που νομιμοποιούν το «κατέβασμα» περιεχομένου, το κλείσιμο λογαριασμών, στοχοποιούν όποιον αμφισβητεί την κυρίαρχη ευρωατλαντική προπαγάνδα, ειδικά γύρω από τους πολεμικούς σχεδιασμούς. Δείγμα αυτής της πολιτικής και νομοθεσίας της ΕΕ είναι η πρόκληση να χαρακτηρίζεται η εναντίωση στην εγκληματική δράση του κράτους του Ισραήλ «αντισημιτισμός», φτάνοντας στο σημείο ανοιχτών απαγορεύσεων εκδηλώσεων και συγκεντρώσεων, όπως στη Γερμανία. (…)
Η ΕΕ του πολέμου…
Η κατεύθυνση της καταστολής και του περιορισμού βασικών λαϊκών δικαιωμάτων ενισχύεται σήμερα, καθώς αυξάνεται ο κίνδυνος μιας μεγάλης πολεμικής αναμέτρησης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Είναι γνωστά τα επικίνδυνα σχέδια που ξεδιπλώνει η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, στην οποία προστέθηκαν πρόσφατα η Σουηδία και η Φινλανδία. (…)
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι η ταχύτητα με την οποία προχωρά η πολεμική προετοιμασία της ΕΕ.
Η πολεμική οικονομία αποτελεί πλέον την πρώτη προτεραιότητα των επιτελείων των Βρυξελλών για τη διασφάλιση της περιβόητης «στρατηγικής αυτονομίας» της ΕΕ. Για την ανάγκη προετοιμασίας της ΕΕ για μεγάλο πόλεμο μιλούν κορυφαίοι παράγοντές της, απ’ τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ μέχρι τον Πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν και τον πρωθυπουργό της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ.
Και δεν μένουν μόνο στα λόγια και στις δηλώσεις. Οι αμυντικές δαπάνες της ΕΕ σχεδόν διπλασιάστηκαν την πενταετία 2019-2023 και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας (EDF) προβλέπει χρηματοδοτήσεις που ξεπερνούν τα 5,5 δισ. ευρώ ετησίως.
Η γερμανική κυβέρνηση δρομολόγησε ήδη εξοπλιστικό πρόγραμμα – μαμούθ 100 δισ. ευρώ και διαμορφώνει σχέδια για την υποδοχή τραυματιών πολέμου στα γερμανικά νοσοκομεία και για την εξοικείωση των παιδιών με τον πόλεμο στα γερμανικά σχολεία.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε ήδη την Ευρωπαϊκή Αμυντική Βιομηχανική Στρατηγική (EDIS) και προχωρούν οι συζητήσεις για την έκδοση σχετικού ευρωομολόγου, καθώς και την αύξηση της σχετικής χρηματοδότησης απ’ την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Σε παγκόσμιο επίπεδο οι προϋπολογισμοί στρατιωτικών δαπανών των κρατών έφτασαν τα 2,4 τρισ. δολ. το 2023.
Γιατί όμως έχουμε αυτή την κλιμάκωση; Πώς είναι δυνατόν να υποτιμούν οι αστικές κυβερνήσεις τον τεράστιο κίνδυνο για την ανθρωπότητα από μια παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση; Αυτό μας ρωτούν πολλοί φίλοι μας που παρακολουθούν με αγωνία τις εξελίξεις.
Πρώτα απ’ όλα γιατί οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον ευρωατλαντικό άξονα του ΝΑΤΟ και την ΕΕ και στον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα της Κίνας και της Ρωσίας. Αυτός ο ανταγωνισμός εκτείνεται απ’ τον εμπορικό και τον τεχνολογικό τομέα μέχρι τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Εκτίνεται απ’ την Αρκτική μέχρι την Αφρική και τον Ινδο-Ειρηνικό. Περιλαμβάνει και το Διάστημα.
Ομως υπάρχει και μια βαθύτερη αιτία. Η ωρολογιακή βόμβα πάνω στην οποία κάθεται η διεθνής καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που δεν βρίσκει διέξοδο για να επενδυθεί με ικανοποιητικό κέρδος. Ηδη η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται στην ουσία σε φάση ύφεσης. (…)
Γι’ αυτό και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στρέφονται σε μεγαλύτερο βαθμό στην πολεμική οικονομία ως την πιο αποτελεσματική απάντηση για το μεγάλο πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Αφενός γιατί προσφέρει μια άμεση κερδοφόρα διέξοδο με τις νέες παραγγελίες στην πολεμική βιομηχανία.
Αφετέρου γιατί ο πόλεμος δημιουργεί στη συνέχεια ένα Ελντοράντο νέων κερδοφόρων επενδύσεων στις περιοχές που καταστρέφονται απ’ τους πολέμους. Ηδη η ΕΕ έχει δημιουργήσει τον μηχανισμό Rebuild Ukraine για τη δανειοδότηση και τη χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης Ουκρανίας.
Οταν, λοιπόν, εμείς βλέπουμε τα παιδιά των Παλαιστινίων της Γάζας να θάβονται ζωντανά στα ερείπια των ισραηλινών βομβαρδισμών, αυτοί, οι όμιλοι, βλέπουν τις τιμές των μετοχών τους να αυξάνονται στα ταμπλό των διεθνών χρηματιστηρίων. Επιβεβαιώνεται με τραγικό τρόπο για άλλη μια φορά ο Μαρξ, που εξήγησε ότι για 300% κέρδος το κεφάλαιο δεν έχει φραγμό για να διαπράξει οποιοδήποτε έγκλημα. (…)
…και η ΕΕ της καταστολής
Η εμπλοκή της ΕΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο πάει χέρι – χέρι με την ενίσχυση του «νόμου και της τάξης» μέσα στην Ευρώπη. (…)
Σε νομικό επίπεδο, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έννοια – λάστιχο της «τρομοκρατίας», η νομοθεσία για την αντιμετώπισή της. Η αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» αποτελεί διαχρονικό πρόσχημα τόσο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, όπως σήμερα για τη σφαγή των Παλαιστινίων, όσο και για μέτρα παρακολούθησης και καταστολής στο εσωτερικό των κρατών – μελών της ΕΕ.
Στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατικής δράσης» και του ριζοσπαστισμού νομιμοποιούνται καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης», μέτρα μαζικής και προληπτικής επιτήρησης όλου του πληθυσμού, όπως σήμερα που κάμερες τεχνητής νοημοσύνης εγκαθίστανται παντού στο Παρίσι ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων. Η αξιοποίηση της «τρομοκρατίας» και για την εξατομικευμένη στόχευση των κομμουνιστών, των συνδικαλιστών, των αγωνιστών του εργατικού – λαϊκού κινήματος δεν μπορεί πια να κρυφτεί, αφού ήδη μέσα στην ΕΕ «μετράμε» διώξεις για «υποστήριξη της τρομοκρατίας» σε βάρος προσώπων που π.χ. υπερασπίστηκαν τον Παλαιστινιακό λαό ενάντια στη γενοκτονία του.
Φυσικά δεν πρόκειται για μέτρα που θα παρθούν μελλοντικά. Ηδη ενισχύεται ο έλεγχος του κράτους και της ΕΕ στη λειτουργία και τη δράση των κομμάτων με διάφορα προσχήματα, όπως η εξακρίβωση της πραγματικής ηγεσίας τους για να αντιμετωπιστούν, υποτίθεται, κρυφοφασιστικά κόμματα.
Αντίστοιχα επιχειρείται να επιβληθούν το πλήρες ηλεκτρονικό φακέλωμα και η αποδυνάμωση της ζωντανής, πραγματικής λειτουργίας των συνδικάτων μέσα απ’ τις Γενικές Συνελεύσεις, με τον κατάπτυστο νόμο Χατζηδάκη.
Στο έδαφος και των τελευταίων εξελίξεων, έχει ενισχυθεί η συζήτηση σε επίπεδο ΕΕ και όχι μόνο κρατών – μελών, για την ανάγκη θεσμοθέτησης «Ευρωπαϊκής Κατάστασης Εκτακτης Ανάγκης», με άμεση και καθολική εφαρμογή σε όλα τα κράτη – μέλη, με το επιχείρημα ότι οι προβλέψεις της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση των «όλο και πιο πολύπλοκων» απειλών.
Τα προηγούμενα χρόνια, με αφορμή την πανδημία αλλά και τον πόλεμο στην Ουκρανία έγινε επίκληση του δικαίου της ανάγκης σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ προκειμένου να εφαρμοστούν με γρήγορο τρόπο εκτός από οικονομικά μέτρα, και μέτρα καταστολής, όπως απαγορεύσεις συναθροίσεων, μαζική καταγραφή και επιτήρηση κ.ο.κ.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη του σοσιαλισμού
Ομως, φίλες και φίλοι, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συνεχίσουμε έτσι. Είναι φανερό ότι χρειαζόμαστε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας. Ενα ριζικά διαφορετικό κράτος, που θα έχει για σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών μας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.
Ενα κράτος που οι εργαζόμενοι θα συμμετέχουν καθημερινά στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων.
Ενα κράτος που θα σχεδιάζει επιστημονικά, κεντρικά την παραγωγή, την οικονομία, με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία που μπορούν να διασφαλίσουν οι σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες.
Αυτή η ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας μπορεί να υπάρξει αν ο λαός αποφασίσει να βαδίσει τον δρόμο της ανατροπής και να πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και της κοινωνίας.
Να ανοίξει τον δρόμο για την Ελλάδα και την Ευρώπη της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του σοσιαλισμού.
Αυτή η αποστολή δεν μπορεί να υλοποιηθεί απ’ τους θεσμούς του σημερινού αστικού κράτους. (…) Απαιτούνται νέοι θεσμοί που θα έχουν στον πυρήνα τους τον ίδιο τον χώρο της εργασίας και θα εξασφαλίζουν τη συνεχή ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων. (…)
Να τους χαλάσουμε τα σχέδια
Και φυσικά δεν περιμένουμε κάποια μεγάλη μέρα για να λυθούν τα προβλήματά μας.
Είμαστε καθημερινά μπροστά στους αγώνες, στην προσπάθεια να οργανωθεί η μεγάλη αντεπίθεση του λαού.
Είμαστε η μόνη πραγματική, μαχητική αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση και στα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος που υπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα, το κεφάλαιο και τις δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Οργανώνουμε τον αγώνα για ΣΣΕ, ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και μείωση του χρόνου εργασίας, για μέτρα κατά της ακρίβειας και για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων.
Είμαστε μπροστά για να καταργηθούν οι νόμοι Χατζηδάκη, Γεωργιάδη και ολόκληρο το νομικό πλαίσιο που εδραιώνει τον εργασιακό μεσαίωνα. Για την πλήρη προστασία της πρώτης κατοικίας ενάντια στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και στην εφαρμογή του νέου Πτωχευτικού Κώδικα. Μπαίνουμε μπροστά για να σταματήσει η ποινικοποίηση των εργατικών – λαϊκών αγώνων και η συστηματική κήρυξη των απεργιών ως παράνομων. (…)
Σας καλούμε να πάρετε τη θέση σας στη μάχη, δίπλα μας, δίπλα στο ΚΚΕ.
Ελάτε μαζί μας. Για να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ στην ΕΕ του πολέμου, της καταστολής και της εκμετάλλευσης.
Για να καταδικάσουμε όλους τους συνένοχους, τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους που ευθύνονται για το πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.
Για να βγουν απ’ τις κάλπες πολύ περισσότερα κόκκινα ψηφοδέλτια, τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, της μόνης πραγματικής λαϊκής αντιπολίτευσης. Για να στείλουμε και στο Ευρωκοινοβούλιο αυτούς που βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή των αγώνων και όχι τους celebrities υποψήφιους. (…)
Για να γίνει πολύ πιο δυνατό το ΚΚΕ και εκεί που ψηφίζονται οι αποφάσεις και εκεί που ανατρέπονται, στους δρόμους του αγώνα.
Ελάτε μαζί μας.
Για να στείλουμε το μήνυμα ότι μπορούμε και θέλουμε να τους χαλάσουμε όσα σχεδιάζουν σε βάρος μας. Οτι μπορούμε να ανοίξουμε τον δρόμο για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Στις λίγες μέρες που απομένουν, θα τα δώσουμε όλα και θα τα καταφέρουμε.
Καλή δύναμη, σύντροφοι και φίλοι.»
Κατερίνα Γεράκη, «Οι κατευθύνσεις της ΕΕ και η συνεχόμενη επίθεση στους εργαζόμενους στον χώρο της δικαιοσύνης»
«Στο πρόσφατο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, που πραγματοποιήθηκε πριν από έναν μήνα, οι εργασίες από την πλευρά του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων ξεκίνησαν με την εκδήλωση με θέμα: «Justice, Economy and Investments /Δικαιοσύνη, Οικονομία και Επενδύσεις».
Τα κεντρικά ζητήματα που τέθηκαν ήταν: Οι σοβαρές δυσλειτουργίες του κράτους δικαίου, οι οποίες έχουν υψηλό κόστος για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, και συνεπώς για την ανάπτυξη. Η ανάγκη για τομές και ολιστική προσέγγιση, παρεμβάσεις, όπως η δημιουργία ειδικών τμημάτων στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η θέσπιση αντικινήτρων στην ανέξοδη κλιμάκωση υποθέσεων και η ευρύτερη χρήση της εξωδικαστικής διαιτησίας.
Η σημασία της τεχνητής νοημοσύνης για την ταχύτερη εξεύρεση των απαραίτητων στοιχείων μιας υπόθεσης, αλλά ακόμα και στη λήψη των αποφάσεων.
Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα τα παραπάνω; Οπως τις αιτιολογικές εκθέσεις των νόμων για τις αλλαγές που έχουν επέλθει στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης όλα τα προηγούμενα χρόνια; Οπως τις συνεντεύξεις των υπουργών Δικαιοσύνης όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων; Προφανώς!
Εάν, μάλιστα, συνεχίσετε τη σύγκριση με τις συστάσεις για τη Δικαιοσύνη που περιλαμβάνονται στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς, όλα διαδοχικά τα μνημόνια και την έκθεση Πισσαρίδη για το Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία, τότε θα βρείτε πολλές καταπληκτικές ομοιότητες.
Ομοιότητες, ταυτίσεις και συναντιλήψεις που αποδεικνύουν ότι η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική, νομοθετούν και διαμορφώνουν το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης σύμφωνα με τις επιταγές των καπιταλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των μεγάλων επενδυτών κ.λπ. Με λίγα λόγια, ο τομέας της Δικαιοσύνης έχει κι αυτός, όπως όλα τα πεδία, τα δικά του λόμπι.
Στο όνομα της απονομής της δικαιοσύνης συρρικνώνονται δικαιώματα
Οι κύριες κατευθύνσεις για τη Δικαιοσύνη έχουν τεθεί εδώ και δεκαετίες και υπηρετούν τη διαμόρφωση του λεγόμενου ευρωπαϊκού «Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης» (ΧΕΑΔ). Με τη μορφή συμπερασμάτων και συστάσεων, αναδεικνύονται μέσα από τους ετήσιους πίνακες αποτελεσμάτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Δικαιοσύνη. Προωθούνται και υλοποιούνται μέσα από τα διάφορα σχέδια δράσης και προγράμματα για τη Δικαιοσύνη, όπως τα τρία πολυετή σχέδια του Συμβουλίου για την ηλεκτρονική Δικαιοσύνη ή το πρόγραμμα που τρέχει αυτή την περίοδο, «Δικαιοσύνη» 2021 – 2027.
Μια αναδρομή στην τελευταία εικοσαετία και οι διαδοχικές νομοθετικές παρεμβάσεις στο σύστημα απονομής της αστικής δικαιοσύνης, από τον νόμο για τη θεσμοθέτηση της ιδιωτικής διαμεσολάβησης επί ΠΑΣΟΚ, τις εκτεταμένες αλλαγές όλων των βασικών Κωδίκων επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το νέο Δικαστικό Χάρτη της ΝΔ, αποδεικνύουν το διαρκές σχετικό ενδιαφέρον των αστικών επιτελείων, τη «συνέχεια του κράτους». Κάθε κυβέρνηση βάζει το δικό της λιθαράκι για να προχωρήσει η επόμενη.
Οχημα για τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα απονομής της αστικής δικαιοσύνης είναι ανέκαθεν η «επιτάχυνσή» της.
Στο όνομά της, προωθούνται αλλαγές υπέρ του κεφαλαίου, συρρικνώνονται δικαιώματα (και δικονομικά), εισάγονται αντιδραστικοί θεσμοί (π.χ. ποινική διαπραγμάτευση και συνδιαλλαγή), αυξάνεται το κόστος προσφυγής για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Οπωσδήποτε, το πρόβλημα των καθυστερήσεων στη Δικαιοσύνη είναι σοβαρό. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί την καθυστέρηση στην εκδίκαση αγωγών για δεδουλευμένους μισθούς, για οικογενειακές διαφορές, δημοσιοϋπαλληλικές ή κοινωνικοασφαλιστικές υποθέσεις. Ομως, πάντοτε τα κεντρικά αιτήματα, που μπορούν να φέρουν την πραγματική επίλυση του προβλήματος, μένουν ανεκπλήρωτα, ζυγιασμένα και αυτά στον κυνισμό του κόστους – οφέλους. Τέτοια είναι οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα δικαστήρια με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η βελτίωση της υλικοτεχνικής και κτιριακής υποδομής των δικαστηρίων με ευθύνη του κράτους και όχι μέσω ΣΔΙΤ, η κατάργηση παραβόλων και τελών, η ενίσχυση των συστημάτων δωρεάν νομικής αρωγής με ευθύνη του κράτους κ.ά.
Οι κύριες κατευθύνσεις της αστικής στρατηγικής για το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης είναι:
— Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της Δικαιοσύνης, με την εισαγωγή ψηφιακών εφαρμογών για τη λειτουργία των δικαστηρίων και την ηλεκτρονική διεκπεραίωση υπηρεσιών (…) Η ενίσχυση των εξωδικαστικών μορφών επίλυσης των διαφορών, όπως η ιδιωτική διαμεσολάβηση, η διαιτησία κ.λπ. (…) Η καθιέρωση των λεγόμενων «πιλοτικών» δικών. Τα ανώτερα δικαστήρια, των οποίων η ηγεσία διορίζεται, θα ασχολούνται με τα λεγόμενα ζητήματα γενικότερου ενδιαφέροντας, κρίνοντας άπαξ για τη νομιμότητα των μνημονίων, τις συνταξιοδοτικές περικοπές, τη ρήτρα αναπροσαρμογής στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, τη ρήτρα του ελβετικού φράγκου στα «κόκκινα» δάνεια κ.λπ.
— Μια Δικαιοσύνη σύγχρονη και ανοιχτή στην εποχή της «πράσινης και «ψηφιακής μετάβασης», που θα αξιολογείται διαρκώς και θα προσαρμόζεται ανάλογα.
— Ο νέος δικαστικός χάρτης της Δικαιοσύνης, που προβλέπει συγχωνεύσεις και συγκέντρωση δικαστηρίων, νέα δικαστικά μέγαρα με ΣΔΙΤ κ.ά.
Βασική κατεύθυνση παραμένει η πλήρης απελευθέρωση των νομικών υπηρεσιών
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, γίνεται ευχερέστερα κατανοητός ο πραγματικός χαρακτήρας των σταδιακών αλλαγών που έχουν επέλθει στα νομικά επαγγέλματα, ευρύτερα στους εργαζόμενους στη Δικαιοσύνη, όλα τα προηγούμενα χρόνια.
— Ιδιαίτερα σχετικά με το δικηγορικό επάγγελμα, καθοριστική τομή ήταν οι πολιτικές της λεγόμενης απελευθέρωσης του επαγγέλματος.
Τα μέτρα ήταν το έδαφος για τη γιγάντωση των δικηγορικών εταιρειών. Βασική κατεύθυνση παραμένει η πλήρης απελευθέρωση των νομικών υπηρεσιών, που συνδέεται και με πλευρές σχετικά με την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και προσόντων. Αλλωστε, οι εν τοις πράγμασιν πολυεπαγγελματικές εταιρείες, η διεύρυνση της λεγόμενης παρα-legal απασχόλησης, είναι ήδη εδώ.
Στην άλλη πλευρά και στο πλαίσιο πάντα του πολυπόθητου ανταγωνισμού, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέτρα καταλήστευσης του εισοδήματος των επαγγελματιών, βρίσκονται η συμπίεση των αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων, η διεύρυνση της μισθωτής εργασίας.
Ολες αυτές οι αλλαγές αποτυπώνονται στον Κώδικα Δικηγόρων, ήδη από την εκτεταμένη τροποποίησή του το 2013 και στη συνέχεια. Δεν είναι διόλου τυχαία, επομένως, η διατήρηση της διάταξης στον Κώδικα περί του λειτουργηματικού χαρακτήρα του δικηγορικού επαγγέλματος, που αποκλείει τη μισθωτή σχέση. Το σκόπιμο παραπλανητικό μύθευμα για την ανάγκη διαφύλαξης της επιστημονικής αυτοτέλειας των μισθωτών συναδέλφων δεν πείθει πλέον κανέναν. Γιατί οι μισθωτοί επιστήμονες πρέπει να έχουν εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση, το δικαίωμα στην απεργία. Η συγκρότηση και η δράση του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων έχουν, επομένως, τεράστια και καθοριστική σημασία.
— Αντίστοιχες αλλαγές διαπιστώνουμε και στα επαγγέλματα των δικαστικών επιμελητών, των συμβολαιογράφων. Ο ρόλος του δικαστικού επιμελητή ως οργάνου επίδοσης συνεχώς αποδυναμώνεται, μέσα και από τα μέτρα για τις ηλεκτρονικές επιδόσεις, ενώ ενδυναμώνεται ο ρόλος του ως οργάνου εκτέλεσης. Οι δε συμβολαιογράφοι καθίστανται ολοένα και περισσότερο θεματοφύλακες των εισπράξεων φόρων και άλλων βαρών στα ακίνητα, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Κανόνας και εδώ γίνονται σιγά σιγά οι μεγάλες εταιρείες, που μπορούν να ανταποκριθούν στο νέο τοπίο.
— Οι δικαστικοί υπάλληλοι, τέλος, καλούνται να αντεπεξέλθουν και να αξιολογούνται στο νέο ψηφιακό περιβάλλον της Δικαιοσύνης και στον ευέλικτο και συγκεντρωτικό νέο δικαστικό χάρτη, που γίνονται άλλοθι της μόνιμης υποστελέχωσης και της άρνησης προσλήψεων. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουν και αυτοί τις συνολικές περικοπές στους δημόσιους υπαλλήλους, την επέκταση των διαφόρων «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων και στο Δημόσιο.
Το ΚΚΕ στηρίζει τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων στον χώρο της Δικαιοσύνης
Η αστική στρατηγική και οι κατευθύνσεις της ΕΕ στην Δικαιοσύνη, που υπηρετούνται σταθερά από τις διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις, πρέπει να είναι κριτήριο για την ψήφο των αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών δικηγόρων, συμβολαιογράφων, δικαστικών επιμελητών, όπως και των δικαστικών υπαλλήλων, στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Γιατί το «κράτος δικαίου» των λόμπι, της εκμετάλλευσης και των πολέμων προσφέρει μεν αποτελεσματικές και ευέλικτες νομικές υπηρεσίες για λογαριασμό του κεφαλαίου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπερασπίζεται τα δίκια των λαών. Το ΚΚΕ καταβάλλει σταθερά μια μεγάλη προσπάθεια για την αποκάλυψη όλων των παραπάνω κατευθύνσεων και πολύ περισσότερο στηρίζει τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων στον χώρο της Δικαιοσύνης. Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ στον χώρο είναι πρωτοπόροι σε όλους τους αγώνες που έχουν αναπτυχθεί, καταθέτουν τις δυνάμεις τους για την άνοδο του κοινού τους αγώνα ενάντια στην ενιαία αντιλαϊκή επίθεση. Ψήφος στο ΚΚΕ στις επερχόμενες ευρωεκλογές είναι ψήφος ενάντια στην κοροϊδία των αστικών επιτελείων για το περιβόητο «κράτος δικαίου», ψήφος υπεράσπισης για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων στη Δικαιοσύνη.»
Χριστίνα Σκαλούμπακα, «Η πολιτική της ΕΕ περί “ισότητας των φύλων” σημαίνει επίθεση στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων γυναικών και μητέρων»
«Πίσω από όλα τα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων γυναικών, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτισσών, των συνταξιούχων, των νέων μητέρων, των φοιτητριών βρίσκεται η ΕΕ και οι πολιτικές της κατευθύνσεις τόνισε η Χρ.Σκαλούπακα στην παρέμβαση της, και πρόσθεσε πως: «Η “ισότητα των φύλων” ιδιαίτερα με την μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ , τη συνθήκη του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ το 1997 ενσωματώθηκε στις βασικές κατευθύνσεις της ως κεντρική αποστολή της, προκειμένου να εξυπηρετήσει τη στρατηγική της.
Στην πραγματικότητα αποτέλεσε και αποτελεί το αντιλαϊκό όχημα, τον οδοστρωτήρα που έχει ένα στόχο :να απαξιώσει και να ισοπεδώσει τις πρόσθετες κοινωνικές ανάγκες της γυναίκας, την ιδιαίτερη ανάγκη προστασίας της μητρότητας, που απαιτούν βέβαια και την αντίστοιχη στήριξη από το κράτος, τα αντίστοιχα θετικά μέτρα.
Η έννοια της “ισότητας” χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις με περιεχόμενο βαθιά αντιδραστικό. Στο όνομα της «ίσης μεταχείρισης» και των “ίσων ευκαιριών” για τα δύο φύλα, λαμβάνονται και εφαρμόζονται αντιλαϊκά μέτρα που πλήττουν ιδιαίτερα τις γυναίκες αλλά και συνολικά τους εργαζόμενους. Οι γυναίκες μέσα από αυτό το δρόμο γίνονται η γέφυρα για να γενικευθούν στη συνέχεια σε όλους τους εργαζόμενους αντεργατικές ρυθμίσεις που είτε ενισχύουν τα κέρδη των ομίλων, είτε μειώνουν τις κρατικές δαπάνες για τις λαϊκές ανάγκες.
Ετσι επεκτάθηκαν σε όλους τους εργαζόμενους οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι οποίες παρουσιάστηκαν αρχικά ότι αφορούν στις γυναίκες για να συνδυάσουν οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις.
Ετσι εξισώθηκαν προς τα πάνω για άνδρες και γυναίκες τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις μετατρέπουν λοιπόν την “ισότητα” σε μοχλό πίεσης, σε πολιορκητικό κριό, προκειμένου να ισοπεδώσουν δικαιώματα και κατακτήσεις, αλλά και να πείσουν τις γυναίκες να συναινέσουν σ’ αυτή την πολιτική.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση γίνεται συστηματική προσπάθεια να εξωραΐσουν την ΕΕ και τις επιπτώσεις της στρατηγικής της στις γυναίκες με τη συμμετοχή γυναικών στις κυβερνήσεις, στα κοινοβούλια, στο ευρωκοινοβούλιο, στα άλλα όργανα της ΕΕ.
Ομως η ανάδειξη της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σε “πρώτη γυναίκα πρόεδρο” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις γυναίκες να αποτελούν τα μισά σχεδόν μέλη της (13 γυναίκες σε σύνολο 27 Επιτρόπων), ο καθορισμός «ειδικής Επιτρόπου για την Ισότητα» δεν την έκαναν πιο φιλολαϊκή, δεν συνετέλεσαν στη βελτίωση της ζωής των γυναικών και των οικογενειών τους.
Αντίστοιχα η συμμετοχή των γυναικών στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές αποστολές που προωθείται με ψηφίσματα και αποφάσεις σε όλα τα κράτη – μέλη, όπως και στη χώρα μας δεν μπορεί να ξεπλύνει τα εγκλήματα της ΕΕ που σπέρνει τον πόλεμο, τη δυστυχία και την προσφυγιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Δεν μπορεί να μεταμφιέσει τα γεράκια του ευρωατλαντισμού σε περιστέρια ειρήνης.
Πίσω από κάθε μορφή της γυναικείας ανισοτιμίας βρίσκεται η πολιτική της ΕΕ
Πίσω από κάθε αδικία και κάθε μορφή της γυναικείας ανισοτιμίας βρίσκεται η πολιτική της ΕΕ, οι Οδηγίες, οι Κανονισμοί, οι Συνθήκες που ψηφίζουν στις Βρυξέλλες και μετά γίνονται νόμοι στη χώρα μας.
Ετσι:
— Οδηγίες της ΕΕ επιβάλλουν τα εξουθενωτικά, ακανόνιστα ωράρια, τη μερική απασχόληση, τη δουλειά τις Κυριακές, τη δουλειά με ημερομηνία λήξης χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς προστασία του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας, χωρίς τη δυνατότητα να μπορούν οι γυναίκες να προγραμματίσουν τη ζωή τους, χωρίς τη δυνατότητα να επιλέξουν πότε και αν θα γίνουν μητέρες. (…)
— Η Πολιτική της ΕΕ είναι αυτή που στο όνομα της «συμφιλίωσης οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων» ρίχνει στις πλάτες μας ως ατομική – οικογενειακή υπόθεση την ευθύνη των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ.
— Η Πολιτική και τα προγράμματα της ΕΕ επιφυλάσσουν για τα παιδιά μας υποβαθμισμένες υπηρεσίες φύλαξης βρεφών και νηπίων.
— Με κατευθύνσεις της ΕΕ μετατρέπεται η ασφάλιση και η σύνταξη σε ατομική υπόθεση.
Η πολιτική και οι Οδηγίες της ΕΕ αφήνουν τις γυναίκες και τις οικογένειες τους απροστάτευτες και εκτεθειμένες αντιμέτωπες με αποδεκατισμένα δημόσια Κέντρα Υγείας και Νοσοκομεία.
Ολα στο ζύγι του κόστους για το κράτος και του οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους
Η πολιτική της ΕΕ βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα πρόσωπα και τις μορφές βίας κατά των γυναικών. Βρίσκεται πίσω απ’ όλες τις σημερινές συνθήκες και τους όρους ζωής των γυναικών. Οσο αυτές οι συνθήκες επιδεινώνονται τόσο περισσότερο οι γυναίκες δυσκολεύονται να ξεφύγουν από μια βίαιη, παθογόνα διαπροσωπική σχέση. Γιατί η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να στέκονται στα πόδια τους, να είναι χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά.
Μπροστά στη μεγάλη έξαρση των φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας οι κακοποιημένες γυναίκες παραμένουν απροστάτευτες χωρίς ουσιαστική στήριξη με όλες τις αναγκαίες δωρεάν δομές και υπηρεσίες που θα είναι στελεχωμένες με μόνιμο και επαρκές προσωπικό στις οποίες θα μπορούν να καταφύγουν για να έχουν βοήθεια οικονομική, νομική, ψυχολογική οι γυναίκες και για τα παιδιά τους.
Ολα αυτά τα ζητήματα μπαίνουν στο ζύγι του κόστους για το κράτος και του οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Σ΄αυτή τη ζυγαριά μπαίνει και το ενδιαφέρον της ΕΕ για τη βία κατά των γυναικών. Τα ψηφίσματα του ευρωκοινοβουλίου αποτιμούν το κόστος της σε 290 δις ευρώ το χρόνο. Βάζουν στόχο να το μειώσουν σε 250 δις. Πρόκειται από τη μία πλευρά για το κόστος που σχετίζεται με την αναζήτηση υγειονομικής περίθαλψης, την αυξημένη χρήση της ποινικής Δικαιοσύνης (αστυνομία και εισαγγελείς), τις υπηρεσίες προστασίας των παιδιών. Ομως αυτό που κυρίως λογαριάζουν είναι η χαμηλή παραγωγικότητα των κακοποιημένων γυναικών, τα χαμένα μεροκάματα που μειώνουν τα κέρδη των ομίλων.
Η τελευταία οδηγία της ΕΕ για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών κυρίως μέσω του διαδικτύου προκλητικά συνεχίζει στον ίδιο δρόμο καθώς
– Ρίχνει στα «μαλακά» τους δράστες- «τέρατα» της κυβερνοβίας κατά των γυναικών προβλέποντας πολύ μικρές ποινές
– Φορτώνει στη γυναίκα που έχει υποστεί βία και παρενόχληση μέσω διαδικτύου το βάρος της απόδειξης κατά των δραστών
– Δίνει την δυνατότητα στις πλατφόρμες διακίνησης πορνογραφικού υλικού να μην αφαιρούν υλικό με προσωπικές στιγμές μιας γυναίκας, που διακινείται διαδικτυακά χωρίς τη συναίνεσή της, με κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων του διαδικτύου.
– Εξασφαλίζει δωρεάν νομική συνδρομή μόνο σε όσες γυναίκες ζουν στα όρια της εξαθλίωσης.
– Υποχρεώνει τις κακοποιημένες γυναίκες να πληρώνουν για τη φιλοξενία τους στους ξενώνες.
Πιο ισχυρό ΚΚΕ που παλεύει τα αιτήματα του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος
Αποδεικνύεται ότι η ΕΕ και η πολιτική της βαθαίνουν την ανισοτιμία των γυναικών που παίρνει σήμερα νέες μορφές. Ενεργό ρόλο σ’ αυτήν την υπόθεση έχουν όλα τα κόμματα στη χώρα μας (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ, ΕΛΛ. ΛΥΣΗ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ) που βαδίζουν στις ράγες της.
Γι αυτό το ΚΚΕ καλεί όλες τις γυναίκες του μόχθου να μαυρίσουν με την ψήφο τους τα κόμματα αυτά στις 9 Ιούνη όχι μόνο για ό,τι έκαναν ως τώρα, αλλά και για τα νέα εγκλήματα που ετοιμάζουν σε βάρος τους.
Να στηρίξουν το ΚΚΕ, το κόμμα που αποκαλύπτει και μέσα στο ευρωκοινοβούλιο κάθε απόφαση κάθε οδηγία, κάθε κανονισμό της ΕΕ που συνιστά χτύπημα στην υπόθεση της γυναικείας ισοτιμίας , το κόμμα που μεταφέρει και στην βουλή και στο ευρωκοινοβούλιο τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος και κυρίως τα παλεύει στο δρόμο του αγώνα.
Με ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ, μπορούμε να στείλουμε το πιο ισχυρό μήνυμα χειραφέτησης από τα δεσμά της ΕΕ, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.»
Μαρίνα Λαβράνου, «”Κράτος δικαίου” της ΕΕ: Οι λαϊκές ελευθερίες στο στόχαστρο»
Στη δική της παρέμβαση η Μαρίνα Λαβράνου τόνισε: «Ο ίδιος ο ορισμός του Συμβουλίου της Ευρώπης για το κράτος δικαίου, είναι διαφωτιστικός, αφού λέει πως αυτό “προστατεύει τους πολίτες και καθορίζει τις συνθήκες για την εύρυθμη λειτουργία της ενιαίας αγοράς”. Είναι αυτή, η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, τα κέρδη των ευρωπαϊκών ομίλων απέναντι στους διεθνείς ανταγωνιστές τους, οι πολεμικοί σχεδιασμοί που υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα, που διαμορφώνουν μια αληθινή μέγγενη για τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες.
Το “κράτος δικαίου της ΕΕ” έρχεται λοιπόν να εξασφαλίσει αυτήν την αναγκαία επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, για τη στοίχιση των εργαζομένων στους αντιδραστικούς στόχους και τις πολεμικές επιδιώξεις της ΕΕ, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εντεινόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε αναλυτικά, μέσα από παραδείγματα, στο πώς την τελευταία πενταετία «η πανδημία στην αρχή και ο πόλεμος ΝΑΤΟ – ΕΕ και Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας στη συνέχεια αξιοποιήθηκαν, τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και από όλες τις κυβερνήσεις στα κράτη – μέλη, ανεξαρτήτως απόχρωσης, για να επιταχυνθούν αντιδραστικές αλλαγές. Αλλαγές και στον τρόπο νομοθέτησης και στο περιεχόμενό της, με συγκεκριμένο στόχο: Τη νομιμοποίηση της μαζικής και προληπτικής παρακολούθησης εκατομμυρίων ανθρώπων, την ενίσχυση και αποτελεσματικότερη διασύνδεση των μηχανισμών καταστολής, συνολικά την ένταση της καταστολής, που φτάνει μέχρι την ποινικοποίηση όχι μόνο της ριζοσπαστικής δράσης αλλά και της σκέψης, για να μη φτάσει στην αμφισβήτηση του συστήματος, στην αποφασιστική αναμέτρηση μαζί του, ιδιαίτερα σε συνθήκες που στρώνεται το έδαφος για μια τέτοια αναμέτρηση».
