Τα γεγονότα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, με την παρακολούθηση του τηλεφώνου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, άλλων πολιτικών και δημοσιογράφων, και φυσικά τις “συνακροάσεις” των τηλεφώνων της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, για τις οποίες έχουν καταγγελθεί αλλεπάλληλα κρούσματα, ήδη από το 2016, τα οποία αφορούν ένα ολόκληρο Κόμμα και σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας του, αποτελούν μόνο την «κορυφή του παγόβουνου» Επιβεβαιώνουν και κάνουν φανερό ακόμη και στον πιο δύσπιστο και ανυποψίαστο άνθρωπο, ότι η ρίζα του προβλήματος είναι το βαθιά αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, που επιτρέπει το μαζικό φακέλωμα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας και τελικά των πάντων. Πρόκειται πραγματικά για ένα τερατώδες, εφιαλτικό θα έλεγε κανείς, νομοθετικό πλέγμα, ευρωενωσιακό και εγχώριο, που περιλαμβάνει συνθήκες, όπως τη γνωστή της Σένγκεν, διακρατικές συμφωνίες, κανονισμούς, οδηγίες, νόμους και αποφάσεις, το οποίο συνεχώς εμπλουτίζεται και εκσυγχρονίζεται. Αυτό αφορά για παράδειγμα, και την παραγωγή, εμπορία και διακίνηση κατασκοπευτικού λογισμικού, όπως το Pegasus, το Predator και δεκάδες άλλα που κυκλοφορούν, οι οποίες θεωρούνται νόμιμες από τη νομοθεσία της ΕΕ και συγκεκριμένα με βάση τον κανονισμό 2021/821.
Από το αντιδραστικό αυτό πλέγμα δεν εξαιρούνται τόσο το ελληνικό Σύνταγμα όσο και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η περίφημη ΕΣΔΑ, που το καθαγιάζουν τελικά, αφού αφήνουν διάπλατα τα “παράθυρα” για την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών και τις παρακολουθήσεις. Συγκεκριμένα, το ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 19 επιτρέπει την άρση του απορρήτου για λόγους “εθνικής ασφάλειας” (μιας έννοιας-λάστιχο) όπως και “διακρίβωσης σοβαρών εγκλημάτων”, στα οποία βέβαια έχει ενταχθεί με νομοθετική ρύθμιση και αυτό της “τρομοκρατίας” (μιας επίσης έννοιας-λάστιχο, που διευρύνει απεριόριστα την έννοια του υπόπτου), ενώ στο άρθρο 28 προβλέπεται απαράδεκτα η υπεροχή του ευρωπαϊκού δικαίου έναντι του ελληνικού. Αντίστοιχα, η παρ. 2 του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ, επιτρέπει την επέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών (άρα και την άρση του απορρήτου) για λόγους “εθνικής ασφάλειας” αλλά και για λόγους “δημόσιας ασφάλειας”, “οικονομικής ευημερίας της χώρας”, “υπεράσπισης της τάξης” κ.ά. Ανάλογη πρόβλεψη υφίσταται και στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.
Την πραγματικότητα αυτή που βοά, προσπάθησαν συνειδητά, όπως είναι φυσικό, να την αποκρύψουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που ψήφισαν και εφάρμοσαν ως κυβερνήσεις αυτό το νομοθετικό πλαίσιο αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, που το στήριξαν ή το ανέχτηκαν.
Κατέρρευσαν, τούτη τη φορά με μεγαλύτερο πάταγο, μύθοι που καλλιεργούνται, περί δήθεν «προστασίας των προσωπικών δεδομένων», «διασφάλισης των ατομικών ελευθεριών» κλπ., τα οποία, μόνο ως ανέκδοτα πλέον, μπορούν να εκληφθούν, μέσα στο υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Έγινε ακόμη πιο φανερό, ότι το θεσμικό – νομοθετικό πλαίσιο ενισχύει την προληπτική και μαζική παρακολούθηση των πολιτών. Επιτρέπει στο κράτος, τις κυβερνήσεις, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, να συγκεντρώνουν προσωπικά δεδομένα εκατομμυρίων πολιτών και να τα επεξεργάζονται για πολλαπλή χρήση, προς όφελος της κερδοφορίας τους και σε βάρος φυσικά των εργαζόμενων και του «εχθρού-λαού».
Χρεοκόπησαν επίσης, ακόμη πιο βαθιά, στη συνείδηση του λαού, ιδεολογήματα περί τήρησης του «κράτους δικαίου», σεβασμού των «εγγυήσεων της δημοκρατίας» κλπ., που προβάλλονται κατά κόρον από διάφορους πολιτικούς, δημοσιολόγους, νομικούς.
Τα φαινόμενα αυτά του μαζικού φακελώματος και των υποκλοπών, όπως αντίστοιχα και τα πολύ πρόσφατα, για να περιοριστούμε μόνο σε αυτά, της προσπάθειας επιβολής «στα μουλωχτά» της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές, με τη συνοδεία ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και άλλων κατασταλτικών σωμάτων, της αστυνομικής βίας και αυταρχισμού σε βάρος δύο νέων συναδέλφων στα Εξάρχεια, δεν αποτελούν κάποια “παρέκκλιση” ή “παραφωνία” στο λεγόμενο «κράτος δικαίου». Αυτό είναι, στα θεμέλιά του, το βάρβαρο κράτος των εκμεταλλευτών. Αυτό είναι, στη βάση του, το αντιδραστικό «δίκαιό» τους, που αυταρχικά εφαρμόζουν.
Με βάση τα παραπάνω, δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, τα σχετικά ψηφίσματα της Συντονιστικής Επιτροπής και της Ολομέλειας των δικηγορικών συλλόγων, που προσεγγίζουν επιφανειακά το ζήτημα, δεν θίγουν τον πυρήνα του αντιδραστικού θεσμικού πλαισίου, και το κυριότερο, καταλήγουν ως λύση για την αντιμετώπισή του την «υποχρέωση απαρέγκλιτης τήρησης του συντάγματος και της ευρωπαϊκής δικαιικής τάξης»! Να βάλουμε δηλαδή το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα, όπως λέει ο λαός μας.Το ίδιο και τα αντίστοιχα, βασισμένα σε αυτά, με τις όποιες παραλλαγές τους, σχέδια ψηφίσματος που προτάθηκαν στη συνεδρίασή μας (των συναδέλφων Κακλαμάνη/Καλαντζόπουλου, Καμπαγιάννη/Σαραφιανού, Αναστασόπουλου), τα οποία και συγκλίνουν.
Τέτοιες προσεγγίσεις και προτάσεις, συμβάλλουν αντικειμενικά ώστε να θωρακιστούν τα θεμέλια και η ίδια η ύπαρξη του τερατώδους, αντιδραστικού νομοθετικού οικοδομήματος, με κάποιους εξωραϊσμούς και «φτιασιδώματα», που θα το κάνουν λιγότερο αποκρουστικό, στα μάτια του λαού.
Επομένως, το πραγματικό ζητούμενο για το λαό, τους προοδευτικούς δικηγόρους και νομικούς, τους δικηγορικούς συλλόγους, είναι να δυναμώσει ο αγώνας, με την απαίτηση για την κατάργηση ολόκληρου του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου, που επιτρέπει και νομιμοποιεί την ασφυκτική παρακολούθηση της ζωής όλων μας. Παράλληλα, είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα πλατύ και μαχητικό κίνημα για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που πλήττονται όλο και πιο βάναυσα, το οποίο θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο: τη δικτατορία του κεφαλαίου.