Της Χαράς Μαρούλη, υποψήφιας Συμβούλου με την Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων στον ΔΣΑ
Το τελευταίο διάστημα, γίναμε όλοι μάρτυρες του νικηφόρου αγώνα των λιμενεργατών στην COSCO.
Στη θέα του νεκρού, κυριολεκτικά κομματιασμένου, συναδέλφου τους, οι λιμενεργάτες με οργανωτή το ταξικό σωματείο ΕΝΕΔΕΠ, αποφάσισαν να κηρύξουν απεργία. Η απεργία διήρκησε επτά μέρες, το λιμάνι πάγωσε κι έτσι, η ζωή απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι χωρίς τους εργάτες, γρανάζι δεν γυρνά!
Για τους λιμενεργάτες στην COSCO, το συγκεκριμένο εργοδοτικό έγκλημα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ξέρουν καλά –γιατί το ζουν καθημερινά- ότι οι εξοντωτικές κι άθλιες συνθήκες εργασίας, σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας, τους κάνει να παίζουν καθημερινά την ζωή τους κορώνα – γράμματα. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι φεύγοντας καθημερινά από το σπίτι τους για την δουλειά, αποχαιρετούν την οικογένειά τους σαν να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουν.
Οι σταθερά υψωμένες γροθιές των λιμενεργατών της COSCO, το παγωμένο από το αίμα του νεκρού εργάτη βλέμμα τους, η μαχητική αποφασιστικότητα που έδειξε όλες αυτές τις μέρες ο οργανωτής του αγώνα τους, το σωματείο τους ΕΝΕΔΕΠ, είναι φάρος για όλη την εργατική τάξη, για τους αυτοπασχολούμενους, για την νεολαία μας.
Στον αγώνα τους αυτό στάθηκαν όρθιοι δίπλα τους από την πρώτη στιγμή, το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, ταξικά συνδικάτα άλλων χωρών, οι ναυτεργάτες που έστελναν μηνύματα αλληλεγγύης από διάφορά σημεία των ωκεανών, αλλά και οι ναυτεργάτες των πλοίων που βρίσκονταν στην ράδα για φορτοεκφόρτωση στο λιμάνι, στις αποβάθρες της COSCO.
Πλάι σ’ όλους αυτούς τους ταξικούς συνοδοιπόρους τους, οι λιμενεργάτες της COSCO έκαναν την τιμή και σ’ εμάς, τους αγωνιστές δικηγόρους και δέχθηκαν από την πρώτη στιγμή τις υπηρεσίες μας, γιατί όπως δηλώσαμε αλλά και πράξαμε, θέσαμε τις γνώσεις μας και όλες τις δυνάμεις μας στις ανάγκες του μεγαλειώδους αγώνα τους.
Η αστική δικαιοσύνη στο πλευρό του κεφαλαίου
Οι επιστημονικές – νομικές γνώσεις και υπηρεσίες μας χρειάστηκαν και σε αυτόν τον αγώνα, αφού με τη σειρά του, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων, βρέθηκε αντιμέτωπος με την αστική δικαιοσύνη, που απέδειξε ξανά, εμφατικά τον ρόλο της στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Παράνομες κατ’ επανάληψη κρίθηκαν οι απεργίες που αποφάσισαν οι λιμενεργάτες, μπροστά στον κομματιασμένο εργάτη που σπαρταρούσε μπροστά στα μάτια τους, διεκδικώντας να έχουν λόγο στην επιτροπή υγείας κι ασφάλειας, να μην δουλεύουν σε κόντρα βάρδιες (δηλαδή να τελειώνουν την δουλειά στις 7 το πρωί και να ξαναπιάνουν δουλειά στις 2 το μεσημέρι), να δουλεύουν 6 και όχι 4 εργάτες σε κάθε «πόστα», να έχουν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Παράνομες, γιατί δεν τηρήθηκαν –λέει- οι νόμιμες προθεσμίες προειδοποίησης προς την εργοδοσία! Δεν είναι καν τραγελαφικό, παρά μόνο τραγικό, το γεγονός ότι η προθεσμία προειδοποίησης της απεργίας ορίζεται σε τέσσερις (4) ημέρες.. Τέσσερις, τρεις, δύο ημέρες, λίγες ώρες πριν την απεργία, ο Δημήτρης Δαγκλής ήταν ακόμα στη ζωή. Οι επανειλημμένες προειδοποιήσεις για τον θάνατό του είχαν απευθυνθεί προς την εργοδοσία και το κράτος όχι ημέρες, αλλά χρόνια πριν: ήταν οι καταγγελίες των εργαζομένων και του σωματείου τους ΕΝΕΔΕΠ, οι προηγούμενες απεργιακές μάχες τους με τις οποίες απαιτούσαν μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής τους.. Μάχες που είχαν, πάλι, κριθεί παράνομες, είχαν βρεθεί συνολικά στο «στόχαστρο» του κεφαλαίου και του κράτους του, των κυβερνήσεων όπως του ΣΥΡΙΖΑ .
Οι όψιμοι χειροκροτητές του νικηφόρου αγώνα
Όψιμα και πάντα μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα του αγώνα των λιμενεργατών της COSCO, εμφανίστηκαν -μέσω αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- και άλλοι «υπερασπιστές» του αγώνα τους, ακόμα και διάφορες παρατάξεις στον κλάδο μας, που επιλεκτικά φορούν τον “αγωνιστικό μανδύα” και πλασάρουν “εναλλακτικές” προτάσεις διαχείρισης, αλλά, φυσικά, έλαμψαν δια της απουσίας τους τις κρίσιμες μέρες της απεργιακής μάχης.
Βεβαίως και είναι ευπρόσδεκτος κάθε ένας που εκδηλώνει με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη του, ακόμα και εκ των υστέρων, δημιουργεί όμως τουλάχιστον ερωτηματικά η στάση των συγκεκριμένων δυνάμεων, με τις χαιρετιστήριες ανακοινώσεις και την προσπάθεια να φανούν ως συνοδοιπόροι στον ίδιο αγώνα, όταν την ίδια στιγμή συναγελάζονται με ένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν και έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στο λιμάνι, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί, ποια ακριβώς είναι η “εναλλακτική” πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο διατυμπάνιζε ως «εμβληματική και λαμπερή» την επένδυση της COSCO, αλλά και την υλοποίησε κι όλας όταν ήταν κυβέρνηση; Ή μήπως η “εναλλακτική” τους πρόταση είναι και να χαιρετίζεις τον πολυήμερο ηρωικό αγώνα, να καταγγέλλεις δήθεν την εργοδοτική αυθαιρεσία και την ίδια ώρα να είσαι συνοδοιπόρος με όσους υπερασπίζονται την πολιτική της ΕΕ, που έχουν υλοποιήσει πολιτικές ρημάζοντας τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, έχουν συνυπογράψει νομοθετικά εκτρώματα όπως τα μνημόνια; Και τελικά, μήπως αυτό που προσπαθούν να μας πουν είναι ότι μπορούν να είναι ικανοποιημένοι και οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά, γι’ αυτό και έχουν κάνει σημαία τους ένα δήθεν “ενιαίο δικηγορικό σώμα”, στο οποίο μπορούν να συνυπάρχουν οι εταιρείες και οι μεγαλοδικηγόροι, με τους αυταπασχολούμενους, μισθωτούς και ασκούμενους συναδέλφους;
Ευτυχώς για όλους εμάς που δεν πατάμε σε δυο βάρκες, ο αγώνας των εργαζομένων στο λιμάνι έδωσε την καλύτερη απάντηση. Πως δεν μπορείς να είσαι και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες κι ότι νόμος πρέπει να είναι το δικό τους δίκιο, δηλαδή το δίκιο του εργάτη. Και το δίκιο αυτό λέει να μπορείς να πηγαίνεις για δουλειά χωρίς να φοβάσαι ότι θα είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου, χωρίς να σακατεύεσαι και να αχρηστεύεται το κορμί σου πριν φτάσεις καν στα πενήντα, χωρίς το άγχος αν θα φτάσει το μεροκάματο για να ταΐσεις το παιδί σου όλο το μήνα.
Όποιος λοιπόν αποφασίζει να σταθεί αλληλέγγυος στον αγώνα τους, δεν δικαιούται να τον υπονομεύει, αθωώνοντας την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων διαχρονικά, που υπηρετεί τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, την ανάπτυξη που «ποτίζει» με το αίμα των εργατών τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Δεν δικαιούται να τον υπονομεύει, εξαπατώντας τους εργαζόμενους για «φιλολαϊκή» και «προοδευτική» διαχείριση του συστήματος, του ίδιου συστήματος που σκότωσε τον Δημήτρη Δαγκλή.
Όποιος αποφασίζει να σταθεί αλληλέγγυος στον αγώνα τους, δεν δικαιούται να τον υπονομεύει, με «αυστηρή» κριτική στο κράτος των «δεξιών» κομμάτων της καταστολής, διακηρύσσοντας ότι το αντίβαρο βρίσκεται στον «εκδημοκρατισμό» του κράτους και της δικαιοσύνης του, άποψη που συγκαλύπτει αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από προθέσεις ότι το αστικό κράτος παραμένει όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης και αυτή την τάξη υπηρετεί και η αστική δικαιοσύνη με τις αποφάσεις της.
Όποιος θέλει να σταθεί πραγματικά στο πλευρό των λιμενεργατών της COSCO, πρέπει να μην αναπαράγει αλλά αντίθετα να αποκαλύπτει την αυταπάτη, ότι η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό με τους νόμους τους και την δικαιοσύνη τους θα προστατεύσουν τάχα τη δράση των εργατών.
Όποιος θέλει να σταθεί πραγματικά στο πλευρό των λιμενεργατών της Cosco, πρέπει να δεχθεί το σύνθημά τους, ότι νόμος πρέπει να γίνει το δικό τους δίκιο, που διαχρονικά τσαλακώνεται με τον πιο βάναυσο τρόπο στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που όλα θυσιάζονται –ακόμη και η ίδια η ζωή των εργατών- στον βωμό του κέρδους των κεφαλαιοκρατών.