Οι επικείμενες δικηγορικές εκλογές μας αφορούν όλους, και, κυρίως, την πλειοψηφία των συναδέλφων. Δηλαδή,
- τους αυτοαπασχολούμενους συναδέλφους που ζούμε και δουλεύουμε μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια για την εξασφάλιση του εισοδήματός μας για την κάλυψη των βασικών αναγκών μας,
- τους μισθωτούς συναδέλφων τους αποκαλούν «συνεργάτες» για να τους στερούν δικαιώματα,
- τις γυναίκες αυτοαπασχολούμενες και μισθωτές συναδέλφους στις οποίες εκ των πραγμάτων οι δυσκολίες είναι περισσότερες ιδιαίτερα όταν τίθεται το οπισθοδρομικό κατά τη γνώμη μου δίλημμα «εργασία ή μητρότητα»,
- τους νέους και ασκούμενους συναδέλφους με τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Έχουμε την ευκαιρία, αυτή τη φορά, να θέσουμε στο επίκεντρο συνολικά τα ζητήματα που απασχολούν αυτή την πλειοψηφία και συγκεκριμένα:
- Τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, την προστασία του εισοδήματός μας.
- Την προστασία της υγείας και της ζωής μας, ιδιαίτερα σε συνθήκες πανδημίας.
- Τις κτιριακές υποδομές και τη διεκδίκηση ανέγερσης νέου Δικαστικού Μεγάρου στην Αλεξανδρούπολη που να καλύπτει τις ανάγκες δικαστών, δικηγόρων, δικαστικών υπαλλήλων και διαδίκων.
- Την ενασχόληση με ζητήματα της εργασιακής μας καθημερινότητας.
- Την εμβάθυνση και ενασχόληση με τις εξελίξεις στην επιστήμη μας, τις γενικότερες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που μας αφορούν όλους.
- Την ανάγκη για ελεύθερο χρόνο, πρόσβαση στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας ψηφίστηκαν εκτρωματικοί νόμοι όπως για παράδειγμα ο πρόσφατος νόμος Χατζηδάκη, που αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων νόμων, η εφαρμογή των οποίων συνολικά χειροτερεύουν τους όρους ζωής και δουλειάς της πλειοψηφίας των οικογενειών (κατάργηση συνδικαλιστικών ελευθεριών, καθιέρωση 10ωρης εργασίας, περιορισμός της δράσης των σωματείων, του δικαιώματος της απεργίας κλπ), σε συνδυασμό με τις εξελίξεις και τις συνεχείς αλλαγές στο Δίκαιο (π.χ. νέος Πτωχευτικός Κώδικας, νέος ΚΠολΔ, νέος ΠΚ και ΚΠΔ) και την πρόσβαση των πολιτών στην απονομή της Δικαιοσύνης.
Την ίδια στιγμή αντιμετωπίζουμε την ένταση της καταστολής & του αυταρχισμού απέναντι σε όποιον αντιδρά (καταστολή κινητοποιήσεων, άσκηση ποινικών διώξεων σε μέλη σωματείων και συλλόγων κ.α.). Αντιμετωπίζουμε τη μετατροπή της περιοχής μας σε στόχο αντιποίνων από δυνάμεις που λειτουργούν ανταγωνιστικά προς τις ΗΠΑ, λόγω της ύπαρξης και λειτουργίας της ΝΑΤΟϊκής βάσης στην Αλεξανδρούπολη.
Όλα αυτά μας αφορούν άμεσα, όχι μόνο ως κατοίκους στην περιοχή αλλά και ως επιστήμονες. Είναι ζητήματα που μας αφορούν ακριβώς γιατί ως διεθνείς εξελίξεις θα έχουν συνολικά αντίκτυπο στην περιοχή μας και δεν μπορούμε να τα εξετάζουμε μόνο ως «πιθανή νέα δικηγορική ύλη», χωρίς να διαβλέπουμε και τους κινδύνους που εγκυμονούν (εμπλοκή της χώρας μας και της Αλεξανδρούπολης στους ανταγωνισμούς, αύξηση προσφυγικών ρευμάτων λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εγκλωβισμός των προσφύγων στη χώρα μας, ανεπάρκεια υποδομών, εξειδικευμένου προσωπικού, χρηματοδότησης κ.α.) με εφιαλτικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Όλα τα παραπάνω, κάνουν φανερό ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για «ενιαίο δικηγορικό σώμα», γιατί η ίδια η πραγματικότητα βοά για το ότι όπως και σε όλη την κοινωνία, έτσι και στη δικηγορία συγκρούονται δυο κόσμοι: αντιτιθέμενα συμφέροντα και στρώματα. Από τη μια είμαστε εμείς: η μεγάλη πλειοψηφία των δικηγόρων, αυτοαπασχολούμενοι με χαμηλά εισοδήματα, μισθωτοί και ασκούμενοι. Από την άλλη είναι οι λίγοι: οι ιδιοκτήτες των μεγάλων δικηγορικών γραφείων, οι μεγαλοδικηγόροι, κλπ. Αυτό εκφράζεται και στο δικό μας Σύλλογο όπως και σε όλους τους Δικηγορικούς Συλλόγους, με διαφορές στις εργασιακές σχέσεις, διαφορές στο εισόδημα, ακόμη και όταν κάποια προβλήματα εμφανίζονται ως κοινά για όλους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική η υλική αλλά και η ουσιαστική δυνατότητα αντιμετώπισής τους.
Οι αυταπασχολούμενοι, μισθωτοί και ασκούμενοι δικηγόροι, έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε το δικό μας «όλοι μαζί». Αυτό το «όλοι μαζί» σημαίνει κάλεσμα συλλογικού αγώνα για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας. Σημαίνει «οι πολλοί, με τα κοινά προβλήματα, παλεύουμε μαζί, συγκρουόμαστε με την πολιτική που μας συνθλίβει», με συχνές, μαζικές και ζωντανές διαδικασίες μέσα στο Σύλλογο, με διαμόρφωση προϋποθέσεων για να οργανωθεί από καλύτερες θέσεις αυτοτελώς ο διεκδικητικός αγώνας των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, για το σύνολο των ζητημάτων που μας απασχολούν.
Έχουμε τη δύναμη, εφόσον έχουμε ξεκάθαρο ότι απέναντί μας έχουμε ένα εχθρικό κράτος (που όχι μόνο δε μας στήριξε όλα αυτά τα χρόνια αλλά αντιμετωπίσαμε ραγδαία μείωση του εισοδήματός μας, τον εμπαιγμό των «voucher», της επιστρεπτέας προκαταβολής για όσους πήραν κλπ), τις εκάστοτε κυβερνήσεις που το υπηρετούν, την Ε.Ε. και λοιπούς οργανισμούς που ευθύνονται για το σύνολο των μέτρων που έχουν επιβληθεί, των νόμων που έχουν ψηφιστεί και εφαρμόζονται, χειροτερεύοντας συνολικά τους όρους δουλειάς και της ζωής μας.
Οφείλουμε επομένως να θέσουμε στο προσκήνιο τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και των σύγχρονων αναγκών μας, που αποτελεί το μόνο προοδευτικό σύγχρονο και ρεαλιστικό στόχο για το σήμερα και το αύριο. Αυτή τη διεκδίκηση υπερασπίζεται σταθερά και με σθένος η Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων σε όλους τους δικηγορικούς συλλόγους πανελλαδικά.
Σε αυτή την προσπάθεια συντάσσομαι και εγώ προσωπικά ώστε να ανοίξει αυτός ο δρόμος και στο Δικηγορικό Σύλλογο Αλεξανδρούπολης.
Της Βάνας Δινδίνη, υποψήφιας συμβούλου, για το Δικηγορικό Σύλλογο Αλεξανδρούπολης.