Ακολουθούν σημεία της παρέμβασης του Θεόδωρου Θεοδωρόπουλου, μέλους της πολιτικής αγωγής των κομμουνιστών συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στη δίκη της Χρυσής Αυγής:
«1-. Ως γνωστόν το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών για κακουργήματα, δεχόμενο την Εισαγγελική Πρόταση, έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής του Γ. Πατέλη, που με την απόφαση αυτή βγήκε από τις φυλακές. [Επαναφυλακίσθηκε μετά την αναίρεση της αποφάσεως από τον Άρειο Πάγο].
Εκείνο που δεν πρέπει να λησμονηθεί, είναι όχι μόνο το δια ταύτα της παραπάνω απόφασης (η απελευθέρωση του Πυρηνάρχη της Τ.Ο. Νίκαιας), αλλά και το σκεπτικό, η αιτιολογία δηλ., τόσο της Εισαγγελικής Πρότασης, όσο και της πλειοψηφίας του Δικαστηρίου.
Είπε, μεταξύ των άλλων, ο Εισαγγελέας «έχω την αίσθηση ότι η πράξη (σ.σ. η δολοφονία Φύσσα) έγινε για συγκεκριμένους λόγους, εν όψει συγκεκριμένων συνθηκών και δεν υπάρχει σοβαρά μεγάλη πιθανότητα τέλεσης νέας πράξης…».
2-. Η κρίση του Δικαστηρίου ήταν ότι οι εγκληματικές πράξεις τελέστηκαν υπό τη συνθήκη ότι η Χ.Α. που κάλυπτε τις πράξεις αυτές είχε κοινοβουλευτική παρουσία, από την οποίαν απέρρεε η κακώς εννοούμενη ισχύς σε όσους είχαν ενταχθεί σ’ αυτήν και την εμπιστεύονταν, ενώ τώρα η συνθήκη αυτή εξέλιπε γιατί η Χ.Α. αποδομήθηκε, μετά την κοινωνική και πολιτική της απομόνωση, εξ αιτίας (άκουσον, άκουσον!!) της εγκληματικής συμπεριφοράς κάποιων μελών (κάποιων μελών! και όχι της ηγεσίας – διεύθυνσης της Χ.Α., της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, των Πυρηναρχών, των Ταγμάτων Εφόδου, δηλ. όλης της εγκληματικής Ναζιστικής Χ.Α.). Η κρίση αυτή είναι ανεπίτρεπτη…
Η Χ.Α. μπορεί να διασπάστηκε, αλλά ως ενιαίο σύνολο τα τμήματά της την καθορίζουν ως επικίνδυνη Εγκληματική Οργάνωση, όπως και τις άλλες οργανώσεις του ευρύτερου ακροδεξιού και καθαρά ναζιστικού χώρου.
Αλλά μήπως η εγκληματική δράση της Χ.Α. καθορίζετο αποκλειστικά από την κοινοβουλευτική της δύναμη;
– Όταν αποπειρώντο να σκοτώσουν τον Δ. Κουσουρή, δεν είχαν καν κοινοβουλευτικό στίγμα (1998).
– Όταν το 2008 το Τάγμα Εφόδου της Χ.Α. διέπραξε την απόπειρα ανθρωποκτονίας στο στέκι “Αντίπνοια”, ομοίως δεν είχαν κοινοβουλευτική δύναμη.
Ήσαν όμως και είναι επικίνδυνοι.
3-.Μπορεί να αλλάξει ένα Ναζιστικό Κόμμα, ένα ναζιστικό στέλεχος και από φορέας τρομακτικού κινδύνου για τους αντιπάλους του να γίνει ένα φιλήσυχο, ακίνδυνο κόμμα, ένα φιλήσυχο, ακίνδυνο στέλεχος;
Η αντίληψη ότι αυτό μπορεί να γίνει, έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με την ιστορία και την πραγματικότητα.
Οι φορείς αυτής της αντίληψης (όπως οι παραπάνω μεμονωμένες περιπτώσεις Δικαστών), που αντικειμενικά υποβαθμίζουν το ναζιστικό φαινόμενο και έτσι αφοπλίζουν τη νέα γενιά για το διαρκή εγκληματικό χαρακτήρα του, δεν εμφανίζονται για πρώτη φορά…
Έχουν εμφανισθεί πριν χρόνια πολλά. Άλλοι τοποθετούνται έτσι, αλλά καλόπιστα και αφελώς και άλλοι εν πλήρη συνειδήσει.
4-. Έχει εκδοθεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο του Ολλανδο-εβραίου Χάρι Μούλις «Υπόθεση 40/61 η Δίκη του Άιχμαν».
Αναφέρεται εκεί για το θέμα που συζητούμε:
«Ο Χίμλερ πίστευε στο Χίτλερ, αλλά ο Άιχμαν μόνο στη διαταγή. Ο Χίμλερ δεν θα πίστευε σε κανέναν άλλο, αλλά ο Άιχμαν θα είχε υπακούσει σε όλους τους άλλους. Όταν σταμάτησαν να φτάνουν οι διαταγές, μετατράπηκε αμέσως σε «φιλήσυχο πολίτη», όπως ορθά παρατήρησε ο Σερβάτιους» (σελ.143). Ο Σερβάτιους, ο δικηγόρος του Άιχμαν, ο οποίος είπε και συμφώνησε ο Συγγραφέας μαζί του «Ο Άιχμαν απελευθερωμένος από το Ναζιστικό όρκο του, έχει γίνει ένας φιλήσυχος πολίτης» (σελ. 76).
Και συνεχίζει ο Μούλις :
«…Αν τα ίδια χρόνια δεν είχε γίνει καγκελάριος ο Α. Χίτλερ, αλλά ο Άλμπερτ Σβάιτσερ, και ο Άιχμαν είχε κληθεί να μεταφέρει όλους τους άρρωστους νέγρους σε σύγχρονα Νοσοκομεία, θα το έκανε άψογα – με την ίδια ευχαρίστηση για την ακρίβειά του, όπως τη δουλειά που είχε τώρα πια τελειώσει. Δεν είναι τόσο εγκληματίας, όσο ικανός για όλα» (σελ. 164, 165).
Συνεχίζοντας λέει:
«Προκύπτει το ερώτημα: Πώς μετατρέπεται ένα άτομο, ένα ελεύθερο ον, σε αυτόματο, σε μηχανικό εκτελεστή διαταγών, σε όπλο; Η απάντηση είναι απλή: Μέσα από τον όρκο (…) Ο όρκος είναι η χειραγώγηση με την οποίαν διαρθρώνεται η μηχανή. Ακριβώς όπως η ομολογία της πίστης σχετίζεται με το Θεό, έτσι και ο όρκος της υπακοής σχετίζεται με τη διαταγή» (σελ.168)
Ύστερα από αυτά καταλήγει στο ακόλουθο συμπέρασμα:
«Μέχρι το θάνατο του Χίτλερ, ο Άιχμαν παρέμεινε πιστός στην υπέρτατη διαταγή του. Στη συνέχεια, έγινε ένας «φιλήσυχος πολίτης», δηλαδή: Πιστός στη διαταγή της κοινωνίας, στην οποία ζούσε τότε» (σελ. 166). [Αυτή η εξήγηση (!!) προφανώς υπήρξε στις ΗΠΑ, στην ΟΔΓ κλπ. όπου ναζιστικά στελέχη αξιοποιήθηκαν στον κρατικό μηχανισμό κλπ., ενώ αντιθέτως κυνηγήθηκαν Γερμανοί αντιφασίστες].
Απόλυτα διαφωνούμε με τα παραπάνω. Ο συγγραφέας με την ανάλυσή του, εξ αντικειμένου παραγνωρίζει την ποιότητα και τον χαρακτήρα της ναζιστικής ιδεολογίας – ναζιστικού πλαισίου, που έχει τη δύναμη να μετατρέπει το εντασσόμενο μέλος και στέλεχος σε θηρίο, πράγμα που επισφραγίζεται και με τον όρκο.
Δεν μπορεί Άιχμαν να παρουσιάζεται ως άνθρωπος που εφαρμόζει τη διαταγή (ανεξαρτήτως περιεχομένου και φορέα από τον οποίον προκύπτει η διαταγή) και στη συνέχεια όταν αποδεσμεύεται από αυτήν και τον όρκο, να γίνεται φιλήσυχος πολίτης, πιστός στη διαταγή της κοινωνίας…!
Ο συγγραφέας Χ. Μούλις για όλα τα παραπάνω (η μετατροπή δηλ. του Ναζιστή σε φιλήσυχο πολίτη που πια υπακούει στις εντολές μιας δημοκρατικής κοινωνίας) ρώτησε τον Ανακριτή του Άιχμαν, τον Λες (που επί ένα χρόνο ήταν ατελείωτες ώρες με τον Άιχμαν). Αυτός απάντησε αφοπλιστικά. Ιδού ο παρακάτω διάλογος:
- «Αν ήταν καγκελάριος ο Άλμπερτ Σβάιτσερ, θα τον υπηρετούσε (σ.σ. ο Άιχμαν) όπως τον Χίτλερ;»
- «Σίγουρα ΟΧΙ. Τα οργανωτικά ταλέντα του Χερ Άιχμαν μπορούσαν να ξυπνήσουν μόνο σε συνδυασμό με το έγκλημα. Έχει σαφώς εγκληματικές τάσεις» (σελ. 187). [Με το έγκλημα που στην προκειμένη περίπτωση είναι η πίστη στη ναζιστική ιδεολογία που μετουσιώνεται στην υλοποίηση του Ναζιστικού προγράμματος].
Οι παραπάνω απαντήσεις εξουδετερώνουν πλήρως τους συλλογισμούς του Χ. Μούλις, που με διάφορες αμφιέσεις βλέπουμε και σήμερα να υφίστανται.
Το τρίπτυχο «διαταγή, όρκος, μηχανή» υπάρχει. Η ένταξη στο Ναζιστικό Εγκληματικό Πλαίσιο, ο όρκος με τον οποίον επισφραγίζεται η ένταξη αυτή, με την έννοια ότι ο εντασσόμενος συναπαρτίζει τη μηχανή θανάτου για την εφαρμογή του Ναζιστικού Προγράμματος, όλα αυτά – που εκτός των άλλων περιορίζουν τις ανθρώπινες ηθικές αναστολές και διευκολύνουν τις δολοφονικές κλπ. επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων που θεωρούνται υπάνθρωποι κατσαρίδες, σκουλήκια, φορείς ασθενειών, πρώτη ύλη κ.λπ. – όλα αυτά αποδεικνύουν τον εγκληματικό χαρακτήρα των ναζιστικών σκοπών και στόχων, τον εγκληματικό χαρακτήρα των φορέων αυτών (ηγεσίας, ταγμάτων εφόδου κλπ.), που δεν μπορούν να υλοποιηθούν αλλιώς, παρά μόνο μέσω της τρομοκρατικής βίας και του εγκλήματος.
5-. Πρέπει λοιπόν να αντισταθούμε στην υποβάθμιση της επικινδυνότητας του ναζιστικού φαινομένου (ναζιστικού προγράμματος και οργανώσεων που το υλοποιούν).
Να αντισταθούμε στην καλλιέργεια της εντύπωσης, ότι τα εγκλήματα που έγιναν (όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα κ.λπ.), έγιναν για συγκεκριμένους λόγους, εν όψει συγκεκριμένων συνθηκών, που δήθεν δεν υπάρχουν πλέον και έτσι αποκλείεται η τέλεση νέων εγκλημάτων από τους ίδιους δράστες ή άλλους που υιοθετούν τη στάση τους.
Επαγρύπνηση ώστε να εξουδετερωθούν στην κυριολεξία τέτοιες ανιστόρητες προσεγγίσεις, φορείς των οποίων βρίσκονται μέσα στους κρίσιμους θεσμούς του Κράτους, δηλ. σ’ όλες τις λειτουργίες της ενιαίας κρατικής εξουσίας με την ευρύτερη έννοια. [Είναι άλλο η συντριβή και η ήττα του Ναζισμού που αφαίρεσε την τρομακτική δύναμη των πιστών της – ώστε να μην μπορούν να σκοτώνουν, να καίνε σε θαλάμους αερίων κ.λπ. – άλλο ο περιορισμός της οργανωτικής και πολιτικής του δύναμης, που μειώνει τη δυνατότητα υλοποίησης των ναζιστικών στόχων, και άλλο η διαπίστωση αυτής της αδυναμίας να ερμηνεύεται ως “αλλαγή”, ως αποδέσμευση του κάθε Άιχμαν από τον όρκο για την πραγματοποίηση του ναζιστικού εγκλήματος που τον μετατρέπει πια σε “φιλήσυχο πολίτη”, πιστό “στη διαταγή της κοινωνίας, στην οποία ζούσε τότε”] !!
Η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών για τον Γ. Πατέλη και όχι μόνο μάς διδάσκει:
Αξιοποιούμε την όποια δυνατότητα παρέχει το νομικό σύστημα για την καταδίκη των ναζιστικών εγκλημάτων και γενικότερα το χτύπημα του Ναζισμού.
Αλλά όμως…Ξέρουμε πως μόνο ο Λαός μπορεί να τον συντρίψει, εμείς δηλαδή, που όπως λέει ο ποιητής του «Σύννεφου με παντελόνια» :
«…Εμείς,
καθένας από μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του Σύμπαντος».